a de vergadering was ik direct naar mijn werkhol gegaan, waar ik altijd graag een aantal uurtjes mag zitten tekenen. Eerdere projecten die ik voor het park heb ontworpen en uitgevoerd prijken hier aan de muren, evenals nog uit te voeren projecten en zelfs projecten die nooit uitgevoerd zullen worden. Ook mijn kast is gevuld met deze nooit uitgevoerde ontwerpen waar menig liefhebber van het park zich uren aan zou kunnen vergapen. Terwijl ik wat aan het schetsen was, viel mijn oog op een stapeltje brieven. Nu krijg ik meestal niet zoveel bijzondere post. Wat brieven van projectontwikkelaars, uitnodigingen voor feestjes waarbij ik als lid van de directie aanwezigheidsplicht heb en een enkele keer een verdwaalde brief van een liefhebber, die me smeekt om een tekening of als dat niet kan graag een handtekening, omdat ‘Anton Pieck die ook altijd zomaar weggaf’. Maar ik ben Anton Pieck niet. Ook vandaag leek het erop dat het niet veel bijzonders zou zijn. Maar niets was minder waar.

Terwijl ik mijn post aan het doornemen was viel mijn oog op een klein briefje, waarop met slordige letters mijn naam was geschreven. Het is niet zelden dat ik post krijg van dit formaat, er zijn meerdere kabouters met wie ik een keurige correspondentie onderhoud. Maar op de een of andere manier moest ik meteen aan Efteling denken. Ik maakte het envelopje open met de gouden brievenopener op kabouterformaat die ik ooit cadeau had gekregen van een stel kabouters als dank voor het huisje dat ik voor ze ontworpen had. Meteen werd mijn bange vermoeden bevestigd. De brief was ondertekend door Efteling. Waarschijnlijk had het kereltje het in een grote haast geschreven, want het zag er erg slordig uit en er zaten dikke inktvlekken op het papier. Hoe vaak ik kabouters ook zeg dat ballpoints en potloden een stuk gemakkelijker zijn dan ganzenveren, ze blijven met veren en inkt werken. Dit was wat er in het briefje stond.

Dag Ton,

Het is alweer even geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Ik heb groot nieuws! Kabouters in Nood heeft weer een paar verdrukten gevonden en we komen naar jou toe. Je hoeft alleen maar even de directie te overtuigen dat het een goed plan is, maar dat kan je vast wel. Ik moet het kort houden, er is nog veel te doen halen. Kom je ons over drie dagen rond tien uur in de ochtend afhalen op het station?

Groeten van Efteling

Kunt u zich voorstellen hoe ik me voelde? Allesbehalve prettig. Daar zat ik dan, wetend dat die kabouter zich weer van alles in het hoofd had zitten halen. Hij had waarschijnlijk heel bewust verzwegen met hoeveel die ‘paar verdrukten’ waren, maar uit de woorden ‘een paar’ kon ik al opmaken dat het er meer zouden gaan zijn dan twee. Ik zag de bui al hangen. Voor me zag ik de blik van de Directeur al als ik hem ging vertellen dat een kabouter me had gevraagd of ik hem wilde vragen of hij zijn sterke twijfels over de sprookjes in van het park opzij wilde zetten en wilde investeren in onderdak voor nieuwe bewoners van ons sprookjesbos, dat al jaren een thuis was voor kabouters en ander sprookjesvolk. En dat alles in plaats van geld steken in nieuw theater en entertainment.
Enigszins verslagen keerde ik terug naar huis. Dit ging zeer waarschijnlijk een flink probleem worden. De kabouter had er van tevoren al op gerekend dat hij de ‘verdrukten’ zou kunnen onderbrengen in de Efteling en in ieder geval dat ze bij mij terecht zouden kunnen.