at heeft dit te betekenen?’, vroeg hij, ‘Ik zit hier niet om mijn tijd te verdoen, ik heb echt wel betere dingen te doen dan over kabouters en meer van die onzin te praten.’
Het moet ook wat zijn, als je met mensen moet werken die in kabouters geloven. En dat terwijl je liever je geld uitgeeft aan mensen die kabouters op een slechte manier naspelen.

Ik gebaarde de Directeur voorzichtig met mijn hand tot stilte. Hij keek me verslagen aan en ditmaal was hij het die naar achteren viel in zijn stoel. Blijkbaar had hij het opgegeven. Tegen zoveel volwassen mensen die allemaal in hetzelfde geloofden viel kennelijk niet te vechten.
Efteling schraapte nog een keer. Hij richtte zich duidelijk niet tot de Directeur - die hij de rug had toegekeerd - maar tot ons. Wij luisterden.

En Efteling begon. Hij vertelde van zijn vrienden, die hij gevonden had in verre oorden en die hij gezworen had te helpen. Over Chinese keizers en boze stiefmoeders. En het verhaal eindigde hij met een episode over de hulp die ik hem gegeven had. Het kleine ventje sprak grote woorden en langzaam leek de razernij die zojuist nog zo sterk aanwezig was geweest in hem te vervagen en om te slaan in de strijdlust die ik zo van hem gewend was. Hij wilde er echt alles aan wilde doen om zijn vrienden te helpen. Hoe langer hij sprak, hoe meer ik mijn collega’s instemmend zag knikken omdat ze de kabouter wilden helpen. Terwijl de Directeur met twee armen over elkaar aan het hoofd van de tafel probeerde te bepalen hoe dit ooit zover had kunnen komen, kwamen vanuit allerlei hoeken suggesties over hoe we dit het beste aan konden pakken. Iedereen was bereid om te helpen en voor het eerst in dagen begon ik me weer echt goed te voelen. Een aantal wilden wel wat van Eftelings nieuwe vrienden in huis nemen en de Chinese keizer kon zijn tentenkamp wel op de picknickweide in het park opslaan. Het is wat dat aangaat fijn dat wij zo’n ruimtelijk park hebben om mee te werken.
Naarmate het overleg vorderde werd iedereen enthousiaster en ik zag zelfs de Directeur een enkele keer lachen, alhoewel hij die glimlach toen ik hem aankeek snel weer omtoverde tot zijn welbekende norse blik.
Tegen de tijd dat er gestemd moest worden of we dit plan wilden uitvoeren zaten de meesten erg ongemakkelijk in hun stoel - mijzelf inbegrepen - omdat we naar onze afdeling wilden om een begin te maken met het uitvoeren van het plan: de vrienden van Efteling een waardig onderkomen geven in het park. Er werd gestemd en iedereen was voor, op één na. De Directeur zat glazig voor zich uit te kijken, nog altijd vaststellend waar hij dit aan verdiend had. Toen alle stemmen verder unaniem waren zei hij niets. Hij stond op en liep verslagen weg. Opgelucht haalde ik adem. Het leek erop dat alles dan toch nog goed zou gaan komen.