Jokie valt meteen op. In deze scène is hij tussen een ballonnen- en strohoedjesverkoper, direct vooraan op het plateau, te vinden. Waarom het jochie dat verlegen een ballon heeft gekocht blond is, is ons een raadsel. Zo veel blonde Italianen zijn er immers ook weer niet. Maar goed: hij vertegenwoordigt in elk geval de nationale trots van het land: de “bambini”. Iets verderop zien we een excentriek geklede Italiaan angstig een poging doen één der nationale symbolen in stand te houden: de toren van Pisa. Wat meer naar achteren ontdekken we naast Pisa een andere vertegenwoordigde renaissancestad: Venetië. Een gondelier toont zijn kunsten onder de Rialtobrug. We missen zelfs de typisch beschilderde gondeliersmeerpaal niet. Zelfs een kardinaal uit het Vaticaan achterin het tafereel lijkt er zin in te hebben; logisch natuurlijk, met Carnaval.

De gekke bekken van clowns, plingelende (voor ons overigens tussen Ruud Bos’ mandolines door onhoorbare) renaissancemuziek van een luitspeler en een vreemdsoortige figuur met een gestippelde kegel over z’n hoofd vullen de Italiaanse potpourri aan. Twee carabinieri houden het hele tafereel nauwlettend in de gaten, terwijl hun normaal zo onbeweeglijke voetjes vrolijk meedoen op het ritme van de steeds maar doorgaande deun.

Loeki als borstbeeld Locatie: tussen de clowns, de kegelfiguur en de carabinieri in Italië. Uitbeelding: Loeki is als klassiek borstbeeld uitgebeeld, compleet met lauwerenkrans en een sjerp met daarop de letter L. Het beeld bevat ook de inscriptie “LUCCI XIII”. Guusje kijkt bewonderend op naar het statige beeld en heeft ook een krans op zijn bol. Veranderingen: hier heeft een merkwaardige verplaatsing van elementen zich voltrokken. Op de plaats waar nu het borstbeeld van Loeki staat, was vroeger een kolom van ongeveer twee meter hoog te vinden, met daarop een “beeld” van een zingende Romein met lier, krans, toga en sandalen. De kolom is verdwenen, maar de figuur is zorgvuldig losgesneden, ontdaan van zijn achterkant (door hem van boven naar beneden door te zagen) en vervolgens bevestigd aan de wand helemaal rechts van de Italiaanse scène. We zien het beeld dus links van ons, net voor we de drakenbek van Japan en China binnen rijden.

o Deze matrozen waren vroeger te vinden in de scène die tegenwoordig vooral bestaat uit de Japanse Zen-tuin en de Samoerai-Loeki & Guusje. Of het matrozen van het eerste Hollandsche schip dat Japan aandeed, genaamd "De Liefde" zijn, is onduidelijk. Een verwijzing naar de rijke en exclusieve maritieme handelsrelatie tussen Japan en Holland in het algemeen lijkt een logischere gok.

Na Italië verlaten we Europa, om meteen de halve wereld over te reizen. Pas in het Verre Oosten houden we weer halt op onze reis door de wereld vol prrret.

Terwijl we de drang onderdrukken mee te tappen met de aanstekelijke nieuwe arrangementen van de hoofdmelodie, rijdt ons wagentje een gapende muil tegemoet. Met Italië nog half in ons achterhoofd heeft het geheel wel wat weg van de monsterkop in de tuinen van de Villa Orsini te Bomarzo. Het is echter hét mythische dier van Azië dat ons opslokt: de draak. We zullen dit dier nog vaker tegenkomen tijdens de rit. Vaandels met karakters en de kenmerkende rode, rijzende zon van het Keizerrijk duiden aan dat we volgens Geesink nu in Japan zijn beland. Erg stijlvast bij het onderscheiden van Aziatische culturen blijkt Joop niet geweest te zijn, maar vooruit: de eerste zaken die we tegenkomen kloppen. Dit zijn namelijk, aan de linkerkant van het traject, drie merkwaardig uitziende maskers die voor zich uit staren. Dit zijn Japanse “Noh”-toneelmaskers, gebruikt in uitermate slaapverwekkend traditioneel Japans toneel.

Wanneer de gong klinkt en we een draai naar rechts maken zien we drie Japanners met dikbemontuurde brillen, spleetogen en vooruitstekende tandjes een diepe buiging voor ons maken. Konnichi wa, iedereen! Vrijwel direct worden de buigzame figuren opgevolgd door ondeugend giechelende geisha’s die ons toezwaaien vanaf een boogbruggetje, omgeven door kersenbloesems als decor. Zijdelings voortrijdend bezoeken we een op-en-top Japanse sport: het Sumo-worstelen. De twee zwaargewichten duwen en trekken er op los tegen een achtergrond vol kleine Noh-maskers, waarvan we de grotere variant eerder al tegen kwamen.

Het is tijd voor een scène waarvan we de geschiedenis bijna “turbulent” kunnen noemen, want nergens in het Carnaval Festival is zo veel veranderd sinds 1984 als hier. In wat we kunnen zien als een gestileerde torii (de poort van een Japanse Shintotempel) zien we kleurige maar ook enigszins angstaanjagende maskers elkaar afwisselen. Als de ene zakt, verschijnt de volgende, en omgekeerd.
Tijdens de eerste jaren dat het Carnaval Festival geopend was bestond het tafereel in de torii uit leeuwen aan touwtjes die een samen Japans poppenspel uitbeeldden. Waarschijnlijk is de technische dienst van het park na nachtenlang doorhalen om steeds maar weer de touwtjes uit de knoop te krijgen in een dwangbuis afgevoerd, en is toen het poppenspel vervangen door de minder onderhoudsgevoelige maskers van nu.

Gelukkig maakt het eveneens met touwtjes werkende Chinese schimmenspel nog wel deel uit van de wereldreis door het Festival. Dit is namelijk meteen de volgende scène die we aan doen, en vast en zeker één van de origineelste. Centraal zien we binnen een in ruiten verdeeld vlak twee kinderen spelen met vliegers. De projectie gebeurt van achter het paneel. Aan de muren zijn vreemde vissen opgehangen (ook al zo’n Aziatische obsessie).

Tijdens het bekijken van al deze scènes uit Azië zijn we langzaamaan flink wat omhoog gereden in onze Carnavalswagentjes. Waarom zal duidelijk zijn wanneer we de Chinese sectie onder ogen krijgen.

China is een land van mysteriën en contrasten, een schitterende poel van culturele thematiek om uit te putten. Dat Joop Geesink ook onder de indruk was van het land van de Verboden Stad, draken, karakters, eetstokjes en porselein is meteen duidelijk wanneer we de enorme scène van dit land onder ogen krijgen, direct na het schimmenspel.

In een donkere en diepgelegen omgeving, sierlijk geaccentueerd met grote karakters op de licht gebogen achtergrond, bevindt zich een enorme Chinese draak. Het voor de Chinezen heilige dier schudt zijn kop (met vervaarlijk ogende tanden) zachtjes heen en weer, en blaast rook uit zijn neusgaten. Dit effect is gedurende nogal wat jaren defect geweest, maar is enige tijd geleden gelukkig weer teruggekeerd. Twee lichtgevende bolle ogen kijken ons ietwat sullig aan. Op de trapsgewijs oplopende rotsen van het ravijn met de draak is een groep met borden draaiende Chineesjes (weggelopen uit het Staatscircus?) te zien. De populatie is hier, in tegenstelling tot het échte China, niet echt meer wat het geweest is. Steeds meer Chineesjes verdwenen de laatste jaren uit de scène. De toeristen aan de linkerkant van het decor, in een met gouden draken gedecoreerde nis, vinden het tafereel desondanks nog zeer de moeite van het fotograferen waard. Lustig kieken ze er op los. Onder hen bevinden zich een indiaan, een cowboy en een Amerikaan met grote snor en hoed, die met de vlag van zijn land zwaait. De continentale Verenigde Staten zijn dus niet compleet afwezig in het Festival van Geesink.

Loeki als samurai, Guusje als karateka Locatie: voor de torii met de bewegende maskers, in Japan. Uitbeelding: Loeki is in volledige samurai-uitrusting te vinden in de hoek van de scène. Onder zijn helm bewegen zijn ogen spiedend heen en weer. Hij draagt ook een vaandel bij zich, met daarop in een aan Japanse karakters herinnerend lettertype zijn strijdkreet: “Asjemenou”. Guusje staat naast Loeki-san in karatepak. Venijnig kijkt onze powerrreend strak voor zich uit, terwijl hij een grote bamboestok beethoudt als wapen. Voor extra effect heeft hij een witte band om zijn hoofd heen geknoopt. Centraal in de kleine scène zien we een Zentuintje met fraai geharkte zandpatronen. Veranderingen: zoals we iets eerder al schreven: deze sectie is nogal overhoop gehaald. Vroeger werd deze bevolkt door clowns, matrozen en een groene Jokie. De twee giechelende geisha’s zijn gebleven, maar de andere figuren zijn bij de ombouw gesneuveld. We moeten eerlijk zijn: de aanpassingen zijn al met al een hele verbetering; de associatie tussen het Land van de Rijzende Zon en clowns was niet bijster sterk. Deze figuren leken eerder “overblijvertjes” van andere secties dan specifieke ontwerpen voor Japan; de clowns deden ons altijd al meer aan het stijlpalet van Italië denken. Jokie was natuurlijk als gastheer wél duidelijk op zijn plaats; ooit had hij immers een plekje in elk land. De Jokie van Japan bewoog in een kwartcirkel om zijn as. Onze nar was echter danig aan vervanging toe; helaas stond hij namelijk op een nogal vandalismegevoelige plek. Loeki als jongleur Locatie: in de Chinese scène met de draak en bordenjongleurs. Uitbeelding: Loeki doet een poging tot jongleren met borden, maar echt lukken wil het (uiteraard, we hebben het hier immers over Loeki!) niet. Rondom de in een kimonoachtig gewaad geklede leeuw ligt het bezaaid met scherven. Nee, dan gaat het de Chinezen om hem heen beter af. Maar die oefenen dan ook al sinds 1984. Veranderingen: één oorspronkelijke jongleur heeft plaats moeten maken voor de leeuw.

In Joops wereld is de stap van China naar de ijzigste plekjes van de wereld niet groot. Met een soepele zijdelingse beweging rijden we de wereld van witter-dan-wit en sneeuw binnen. Hier zien we extatische Eskimo’s (vooruit: Inuit voor de politiek-correcten onder ons), indrukwekkende iglo’s, ijverig musicerende ijsberen, parmantige pinguïns en pret makende piraten (ja heus, ja heus!) in harmonie met elkaar leven en feesten. Het lijkt wel een ideaalbeeld op Animal Planet, maar dan met de blender bewerkt. De winterscène heeft, net als die van China, een behoorlijke diepte, wat het geheel prachtig driedimensionaal maakt. Hoe heet het soms ook zijn kan in de loods van het festival: de hier gebruikte kleurschema’s vol blauw en wit doen het altijd tenminste een paar graden kouder lijken dan het werkelijk is. We ontdekken de nar Jokie bij een ijsverkopende walrus, terwijl geprojecteerde sneeuw op het decor neerdaalt. Een enorme kop vol ijspegels, welhaast eerder een speling van de natuur dan een figuur, neemt op de achtergrond het schouwspel in zich op. Koning Winter wellicht? Onder begeleiding van het neutrale muzikale thema van de attractie glijdt ons karretje achteruit en licht gekanteld van een helling af. Onze blik dwaalt naar boven, en niet onterecht. Sneeuwventjes met kleurige mutsjes stuiteren op en neer in een hoek van het traject. Wat verderop duiken we onder het ijs, en worden, in een smalle gang, van bovenaf door grote wakken in het bevroren water gadegeslagen door meer van dat soort ventjes. Dit is ook, in elk geval in de collectieve WWCW-herinnering, dé plek waar we de grootste kans hebben om even tot stilstand te komen in onze voertuigen. Een volkomen ongefundeerde opmerking, natuurlijk, maar ach: in deze attractie is wel meer ongefundeerd.

Loeki en Guusje bevriezen Locatie: poolscène, Loeki in de iglo, Guusje net erbuiten. Uitbeelding: de beide STER-wereldreizigers hebben in deze contreien een dik poolpak aangetrokken, maar voor de aan Afrikaanse zonneschijn gewende Loeki is dit duidelijk onvoldoende. Klappertandend en blauw van de kou heeft hij zich teruggetrokken in de iglo. De leeuw heeft de tanden stijf op elkaar en zelfs zijn snorharen zijn bevroren. Guusje daarentegen lijkt het hier wél naar z’n zin te hebben. De kleine eend heeft net een ijs(je) gekocht bij de walrus. Totaal gebiologeerd kijkt Guusje naar zijn negen bolletjes tellende hoorntje. Jum! Veranderingen: de iglo was vroeger onbewoond; wel was deze ook toen al van binnen uitgelicht. Vóór de iglo is een groepje ronddraaiende pinguïns weggehaald. Ook is één van de twee eskimopaartjes verplaatst. Op deze manier is ruimte gemaakt voor Guusje, en is er gezorgd voor een goed zicht op Loeki. Guusje in een (k)wak Locatie: de gang met de door ijswakken naar beneden glurende sneeuwventjes. Uitbeelding: Guusje kijkt, samen met twee sneeuwmannetjes, door een groot wak naar de bezoekers die onder het ijs voorbij rijden. De eend heeft hierbij een blauwe muts op en draagt een sjaaltje. Veranderingen: één sneeuwventje heeft plaats moeten maken voor Guusje.

Diepe lage drums klinken in de diepte. Doem... Doem doem... Ja, wij hebben een lichtelijke Tolkien-obsessie inderdaad. Het zijn echter niet de met mithril gevulde spelonken van Khazad-dûm (boek II, hoofdstuk V) die dit geluid voortbrengen, maar jungletrommels uit Afrika. Geschreeuw vanuit het oerwoud komt ons tegemoet nog voordat ons wagentje draait van de polen naar de volgende scène. Een kletterende waterval haalt ons definitief uit onze ijzige dromen; in een oogwenk reisden we van de vrieskou in Alaska naar warm en donker Afrika. De scène is duister maar fraai. Enorme bomen met ogen rijzen op uit de grond (bomen met ogen? – waargh! Ents!). Ertussen leeft een gigantische aap. Deze Geesinkversie van King Kong (regie: Peter Jackson – aaargh! Houden die Tolkienreferenties nu nooit eens op?) heeft een vacht van bruine sliertjes en buigt zich vervaarlijk en onder luid gegrom voorover. Tussen zijn vingers laat hij een bovenmaatse spin bungelen (plaats Shelobinkoppertje hier), waarmee hij menig krijger (en jonge bezoeker) de stuipen op het lijf jaagt. Deze bosjesmannen, compleet met schild en speer, houden zich tussen de wilde begroeiing op de voorgrond op, en duiken regelmatig verschrikt (en onder begeleiding van de nodige lawaaierige pneumatiek) tussen het struweel.

Een Brit in survivaloutfit, dr. Livingstone, naar wij aannemen, beschouwt van achter zijn krant het geheel zonder veel opwinding te tonen. Tsja, je bent Brit of niet natuurlijk. Een kereltje met een verdacht snorretje heeft een plek gevonden in de bek van één van de reuzenbomen.

We bedwingen de jungle uiteindelijk, en belanden via een mysterieus artefact — een beeld dat provocerend zijn tong naar ons uitsteekt en qua stijl al wat vooruitwijst naar het land dat komen gaat — weer op veiliger terrein.

Loeki in de jungle Locatie: net als we de draai maken van Alaska naar Afrika komen we Loeki al tegen, bungelend boven een junglewaterval. Uitbeelding: Loeki draagt een Tarzanhemd met panterprint en slingert aan een slang heen en weer boven de waterval. Onze STER-leeuw kijkt daarbij weer typisch sullig. “Hoe ben ik nu weer in deze vreemde situatie terechtgekomen” lijkt hij zich af te vragen. De cartooneske slang heeft nogal wat weg van Kaa uit Disneys “Jungle Book”. Veranderingen: deze uitbreiding van de verder nogal sobere watervalscène heeft geen veranderingen behelst; alleen een toevoeging.

We hebben al heel wat af gefeest. Na een bezoek aan indrukwekkende geografische locaties als de polen en Afrika is het tijd aan het worden voor wat rust; een beetje eenvoudige ontspanning, zo tegen het einde van de rit. Hoog tijd dus voor Mexico en Hawaï. Terwijl het junglethema van Afrika wegsterft en wordt overgenomen door Mexicaanse trompetklanken, maracas en Hawaïgitaar, rijden we de kleine scène binnen die zowel de vijftigste staat van de Verenigde Staten als de zuiderbuur van de Amerikanen vertegenwoordigt. Rechts van het traject van het transportsysteem zien we, namens Mexico, een grote cilindrische figuur. Compleet met sombrero en sambaballen is dit een carrousel waarop enkele Mexicaantjes, gezeten op grappige kleine ezels, ronddraaien. Links hiervan staat een totempaal met lichtgevende rode neuzen. Wat deze precies in Mexico doet is ons een raadsel, aangezien totempalen toch meestal worden geassocieerd met meer noordelijke stammen dan met de in Mexico endemische Maya’s en Azteken. Laten we het er maar op houden dat Geesink een beetje in de war was, na al dat ontwerpwerk. Een kleine draai gunt ons een blik op het laatste land, of beter gezegd, eiland: Hawaï. We zien in “The Aloha State” een met een tropisch dakje afgeschermd decortje, alwaar twee maskerdragende figuren (in een Polynesische stijl), die rustig op en neer bewegen, een eilandritme trommelen. Drie zongebruinde Hoelameisjes met rieten rokjes en obligate bloemenkransen zwaaien ons al heupenwiegend vaarwel. "Ã hui hou kãkou!”

Loeki en Guusje dansen de Hoela Locatie: naast de Hoeladanseressen in Hawaï. Uitbeelding: voor de laatste keer tijdens onze reis zien we het eendje Guusje. Hij is in deze scène samen met z’n vriend Loeki te vinden. Beide staan in Hoelahouding, gekleed in een palmbladerenrokje en met een bloemenkrans om de nek. Loeki is al heupwiegend met z’n rokje aan het schudden, terwijl Guusje zijn uiterste best doet dit typisch Hawaiiaanse gedrag na te doen. Inderdaad: enorm komisch, maar eigenlijk ook behoorlijk absurd, een Hoeladansende leeuw en eend. Nouja, we zijn er bijna, zullen we maar denken. Veranderingen: de trommelende figuur met het Polynesisch masker is verplaatst van óp het decor naar een plekje er naast, om plaats te maken voor de STER-helden.

Loeki’s concurrent Jokie waarschuwt ons middels een bordje nog nét op tijd voor de actiefoto die om de hoek gemaakt zal gaan worden. Oh jolly, we mogen op de foto! We nemen een interessante pose in (desnoods met de Volkskrant bij de hand), zetten een grijs op en *flits* we zijn digitaal vereeuwigd in de prrretigste attractie van het park. Nadat onze ogen weer een beetje bijgekomen zijn van het licht krijgen we de laatste groteske scène onder ogen. Geesink ging voor het adieu van zijn attractie helemaal los. In een behoorlijk grote ronde ruimte draaien we om een groot, roterend plateau vol poppen. Uit hun midden rijst een gigantische dame op. Op haar hoofd draagt ze een carnavalskroon, in haar hand draagt ze een feestscepter, compleet met een vergulde Jokiekop. De poppen hier hebben gezamenlijk één doel: ons uitzwaaien, en middels een “tot ziens!” aanzetten tot gewoon nóg een bezoek aan de Wereld Vol Prrret. We zien een parade van vertegenwoordigers van de verschillende landen die we op onze reis door de attractie bezochten. De meeste van hen dragen een bord bij zich met afscheidstekst. Een Nederlander in boerenkiel draagt de legendarische tekst: “Groeten aan de buren”; de Fransman daarnaast in driekleur eet wat van z’n baguette en wenst ons met “Au Revoir”. Een Belg met een narrenkap (“Tot Ziens”), een Duits mädchen met een madeliefje in haar hand (“Auf Wiedersehen”) en een Japanner (met wazige Japanse tekens op zijn bordje) volgen hierna. Tot slot worden we nog uitgewuifd door een Hawaïdanseresje (“Aloha”, uiteraard), een Mexicaan met gitaar en een heuse piraat (“Cheerio”) namens de Britten. Een heel comité al met al, dat moge duidelijk zijn. De wanden van de laatste ruimte van de rit zijn overigens bekleed met silhouetten die we eerder ook tegenkwamen in de wachtruimte (en aldaar later vervangen zijn door de Loeki-ansichtkaarten). Full circle, dus.

Loeki zwaait ons uit Locatie: op de eindcarrousel, tussen de Mexicaan en de piraat. Uitbeelding: Loeki draagt, bijna als op een Casual Friday dit keer, een blauwe broek en een wit t-shirt met een grote rode “L”. De leeuw duikt op tussen de piraat en de Mexicaan, en zwaait vrolijk alle bezoekers uit. Een terechte vrolijkheid, want alleen de manisch depressieven zullen na al Geesinks scènes vol grijnzen, glimlachen en schaterbuien nog bedrukt kijken. Wie is nu níet blij deze reis rond de wereld met Loeki, Jokie en kornuiten te hebben ondernomen. Asjemenou! Veranderingen: Loeki is toegevoegd zonder verdere mutaties op het poppenbestand van de eindcarrousel.

 

Vertelden wij van het WWCW je al... ...dat toen de draak in China na jaren weer ging roken, het brandalarm van de attractie regelmatig op hol sloeg? De draak is daarna wat beter afgesteld, waardoor er nu nog slechts kleine pluimpjes rook uit z'n snuit komen. Sowieso is de Festival-draak met z'n grote ronde ogen natuurlijk een beetje een watje naast het valse exemplaar in het Sprookjesbos.