Kapitein Dubbelhoofd
en het
mysterieuze eiland

(Dubbelhoofd 2)

(c) Het WWCW 2002

‘Kapitein Lof’, riep hij buiten adem, ‘Ik heb het probleem opgelost!’
‘Fan-tás-tisch™’, riep Gustav Lof, ‘Heeft het veel werk gekost?’.
‘Nou’, riep Mex Mellens, ‘Gaandeweg als je bezig bent ontstaan ideeën over hoe je bepaalde defecten zou kunnen maken en dat doe je dan door middel van proefopstellingen, je gaat wat in je werkplaats uitproberen en het moet natuurlijk een verbetering zijn van al bestaande zaken dus je moet telkens weer je lat wat verleggen door te zorgen dat je weer unieke dingen bedenkt, en…’ Mex keek om zich heen. ‘Wat is hier gebeurd?’. Nu pas zag hij dat hij middenin een groot oerwoud stond en dat er achter Gustav Lof een grote rotswand was, met daarboven een haarloze leeuw op een rots. Midden op het dek was een houten bruggetje waaronder zich een klein vijvertje bevond. Op het voordek stond een nogal gekunstelde ijsbeer op een plasje water. Maar het was vooral het walgelijke mozaïek, in lichtblauwe, donkerblauwe, mintgroene, lichtpaarse, lichtgele en roze tinten dat zijn aandacht trok. Hij had nog nooit kleuren gezien die zo erg met elkaar vloekten.
‘Dit zijn onze vrienden, de Regnars’, zei Gustav Lof. ‘Zij zijn hier per abuis gestrand en zij willen samen met ons de wereld gaan verbeteren’.
‘En Kapitein Dubbelhoofd dan?’, riep Mex ontdaan.

ex had hiermee het toverwoord gezegd. Het werd Gustav Lof ineens weer helemaal duidelijk. Ze waren hier helemaal niet om de Regnars te helpen, ze waren hier om de ontvoerde kapitein Dubbelhoofd terug te vinden.
‘Bij Poseidon, je hebt gelijk Mex!’, riep Rolander van ’t Zijl. ‘Die smerige slijmkwallen hebben ons van ons eigenlijke werk afgehouden! Ik wist het wel, het was een list!’.
‘En een goede list ook.’, zei Heer Peters die samen met een groepje Regnars het dek weer had betreden. De Oeran Oetang keek Gustav Lof met wijd opengesperde ogen aan. ‘Door het middeltje dat wij jullie gegeven hebben werden jullie willoos. Jullie deden alles wat wij wilden. Wij lieten jullie Kapitein Dubbelhoofd vergeten.’
‘Maar waarom hebben jullie ons het schip dan zo laten toetakelen?’, riep Gustav Lof.
‘Dat zal ik jullie vertellen’, zei Heer Peters. ‘Wij zijn namelijk de bemanning van een oude bekende van jullie kapitein. Hij heeft jullie kapitein ontvoerd omdat hij ons uit dit helse oord wilde weghalen. Wij hebben hier immers de buit van zijn voormalige piratenschip, de Adnapmoord. Jaren geleden zijn wij door kapitein Panieck en kapitein Vendervan verbannen naar dit eiland, als straf voor het onveilig maken van de zeeën. Onze kapitein namen ze mee en hem sloten ze op. Een tijdje geleden is hij echter ontsnapt. Met een van de drie betoverde Gristalbollen, waarvan wij er ook een in ons bezit hebben, wist hij contact met ons te leggen. Het plan was hier weg te komen en meteen de buit die we door de jaren heen veroverd hebben mee te nemen. Kapitein Dubbelhoofd zelf zou nooit in deze val gelopen zijn, daar heeft hij teveel wilskracht voor.’ Heer Peters liep naar de rotswand en kraste een keer over een van de zwarte rotsblokken. Gustav Lof zag wat schitteren. ‘Dit is omgesmolten goud dat we zwart hebben geverfd. De leeuw is gevuld met diamanten en edelstenen. De planten op het dek groeien op dit eiland en ze zijn zo zeldzaam en speciaal dat ze op het vasteland veel geld op gaan brengen. Bovendien kunnen wij eindelijk weer terug naar onze kapitein met wie wij de zeeën weer onveilig willen gaan maken.’
‘Niet zolang ik er ben’, riep Rolander van ’t Zijl.
‘Stil eens’, zei Gustav Lof tegen Rolander. Tegen Heer Peters riep hij, ‘Er zal vast wel een manier zijn om dit op te lossen.’