Als op één Efteling-creatie met recht het begrip “majestueus” van toepassing verklaard kan worden, dan is het wel op de Pagode. Als een kleurrijke, maar perfect bij de omgeving passende, bekroning van het sprookjespark verheft de “Vliegende Tempel” zich ―welhaast een component van een exotische Thaise droom― in zomer en winter boven de bossen en vijvers die het park nog altijd haar belangrijkste aanzien geven. In de lente kan de Pagode-reiziger, met een frisse voorjaarsbries in het gezicht, tussen het ontluikende groen de wonderlijke bouwsels van het Lavenlaar onderscheiden, of zien hoe de tulpenbollen de dubbele Efteling-E vormen aan de Brink. Op zwoele zomeravonden kan hij op grote hoogte het lawaai van optredens en de drukte op de grond ontvluchten, om te genieten van het kleurige licht dat her en der tussen het groen te zien is. De herfst biedt het altijd wonderlijke schouwspel van een dagelijks verder van kleur veranderend park; de gelen, okers, bruinen en roden strijden om de aandacht, de blik, van de toeschouwer. Wie in wintertijden de kou trotseert en zich tot grote hoogte laat voeren, kan tussen de kale, grillig gevormde bomen duizenden lichtjes aanschouwen, kampvuren zien branden en een arrenslee zijn weg zien zoeken over ijzige wandelpaden.

Voor hen die het perfecte totaalbeeld van de Efteling altijd ―wellicht net over de horizon― voor ogen moet hebben gestaan, zal de Pagode in gedachten functioneren als Kroon op het Werk.
 

Directeur Herman ten Bruggencate (algemeen directeur 1976-1985 en interim directeur 1988-1989) wist deze aanpak fraai te verwoorden:

Wij moesten die attracties wel bouwen om nationaal en zeker ook internationaal te blijven meetellen. Wij deden dat in mijn ogen overigens met respect voor het bijzondere van de Efteling en haar brede doelgroepen. Wij bouwden niet alleen maar harde attracties, maar zochten altijd naar een evenwicht. [...] Ook in onze uitgangspunten werkten wij altijd aan het unieke dat de Efteling kenmerkt. Wij moesten investeren, maar ik vond dat wij voor het geld dat wij uitgaven altijd iets unieks in Europa of in de wereld moesten ontwikkelen. Dat hebben wij dus ook gedaan met een achtbaan als de Python of een wildwaterbaan als de Piraña. De Efteling vertaalde deze attracties in een aparte beleving.

Begin 1987 was bouwer IGB druk in de weer met de constructie. Het bouwbord was weinig bijzonder.	De draagarm en tempel (rechts tussen de bomen te zien) naderen hun voltooiing.	De toren werd vrijwel compleet in elkaar gezet voor deze op de rest van de tempel gemonteerd werd.

Voor 1982 kocht de Efteling het schoolvoorbeeld van deze aanpak: de reusachtige schipschommel De Halve Maen; in feite niets meer of minder dan een fantastisch afgewerkte “Super Bounty” van de Zwitserse attractieleverancier Intamin. Efteling-ontwerper Ton van de Ven ontwierp het prachtige decor van Oud-Hollandse havenhuisjes, de kademuur en de details van de zwierende trotse driemaster zelf. Voor 1987, het jaar na de succesvolle opening van Fata Morgana, werd dit kunstje min-of-meer herhaald. Het park dook naar aanleiding van een vruchtbare studiereis in Engeland opnieuw de Intamin catalogus in, en vond aldaar de specificaties van het zogenaamde “Flying Island”. Met de volledig in eigen huis ontwikkelde “1001-nachtshow” (en wellicht de bedwelmingen van een waterpijp in “In den Vergulde Kobold”) nog in het achterhoofd, greep Ton van de Ven dit maal naar een verdere uithoek van Azië als inspiratiebron. De thematiek van de pagodes in Thailand was wat de basis zou worden voor de Efteling-saus over het Flying Island. En wat voor een saus zou dat blijken te zijn!

Overigens was de Pagode voor 1987 niet de enige mogelijke of zelfs maar eerste attractiekeuze. Met name de directeur exploitatie uit die dagen, Marc Taminiau (de latere geestelijk vader en directeur van het inmiddels in obscure financiële moerassen weggezonken Land van Ooit), was een groot pleitbezorger van een grote “Arabische Show” als nieuwigheid voor dat seizoen. Een proefvoorstelling van deze parkshow werd door het gemêleerde previewpubliek bejubeld, maar door de statutaire directie en het parkbestuur ter zijde geschoven. Op de achtergrond stond creatief directeur Ton van de Ven toen al klaar met de pijlsnel te ontwikkelen Pagode. De attractie werd in een dusdanig tempo goedgekeurd en aangeschaft, dat het Stichtingsbestuur (de enige aandeelhouder van de Efteling) zich later nog zou beklagen over het slinkse passeren van hun burelen bij een dergelijke grote aanschaf. Erg goed voor de toch al bekoelde relatie tussen Van de Ven en Taminiau zal deze zoveelste aanvaring op hoog niveau niet geweest zijn.

De Pagode heeft het park acht miljoen gulden (3,64 miljoen euro) gekost.