ie in de zomerperiode het Ruigrijk met een bezoekje vereert, treft daar een flink aantal uit staal, hout, steen en kunststof opgetrokken attracties aan. Ze staan temidden van een luid rumoer, voornamelijk geproduceerd door pubers die zich eerst vetmesten met lauwe hamburgers, vervolgens de misselijkheid bezweren in de Python om tot slot hun zakcentje uit te geven aan frustrerende  kermisspelletjes bij die door fans vaak vermeden locatie: de Game Gallery. Wie het waagt om zich in de heetste maanden van het jaar hier te begeven kan het niet ontgaan dat er tussen de aanlegsteiger van het vervaarlijke VOC-schip 'De Halve Maen' en het kleine, eenvoudig uitgevallen stationnetje van de Stoomtrein een ruim plein is te vinden met daaraan twee attracties die beide hetzelfde bouwjaar kennen, te weten 1984 (nahja vooruit, dat jaartal kan u ontgaan zijn, maar de attracties zelf toch niet). Deze twee attracties zijn onmiskenbaar bedoeld om ook de wat jongere bezoeker een reden te geven zich te mengen tussen het 'gespuis' dat zich ook maar beter gewoon hiér kan ophouden dan in de westelijke helft van het park. Deze "verdeel ende heersch"-strategie werkt; er wordt lustig gebruik gemaakt van deze voor kleintjes bijzonder avontuurlijke en koteradrenaline-opwekkende attractiviteiten.

e 'Polka Marina', ook wel bekend als Koggemolen, heeft een wachtruimte die zich om het bouwsel heen cirkelt. Deze is meestal heel aardig gevuld. De Oude Tuffer heeft een Pieckeriaans entreestulpje, compleet met naambord in glimmende sierletters en een alleraardigste klok met gevleugelde ornamenten. De meandering die zich vanaf de poort van dit gebouwtje vormt, is ’s zomers regelmatig meer dan vol. Veel ouders nemen zelfs dan vreemd genoeg de moeite om samen met hun zoon of dochter tijdenlang in de zon te wachten, waardoor zich op drukkere dagen een lange en niet altijd even ordelijke rij vormt, tot aan de informatiezuil die zich centraal op het plein bevindt toe. Het wachten, de kwelling van onze moderne tijd, werd tijdens verschillende seizoenen gelukkig van tijd tot tijd veraangenaamd door loslopend entertainment. Wanneer deze zich hier echter niet ophouden, lijkt het stilstaan en aanschuiven wel uren te duren. Enkel het uitzicht op de landrotten die zich vol overgave hebben gewaagd aan het trotseren van de wilde schommelgolven die het schip (dat volgens de Kroniek niet is vernoemd naar de Twee Kwartieren...) hier maakt, zorgt nog voor de nodige afleiding.

Die ouder die het wachten in bovengenoemde rijen ook echt heeft doorgemaakt, kon tot voorkort zijn geluk dan ook niet op tijdens de Winter-Efteling: een gesloten Ruigrijk! Dat zijn meteen heel wat attracties minder waarvoor aangesloten moet worden in de rij. Geen half uur schuifelen voor een paar minuutjes rondrijden in een krakende en steunde T-Ford en ook niet meer tijdenlang langs een suffe stenen muur staan wachten om vervolgens een paar rondjes rond een walvis te kunnen maken. De enige attractie waarbij de ratio wachttijd/attractieplezier nog enigszins uit het lood is, maar die wel open is tijdens de Winter-Efteling, is de Bob. Deze laatste echter staat toch aangegeven als gesloten, dus die kan in ieder geval de voorpret niet bederven.

elaas, wij hebben voor de opgeluchte ouder met Oude-Tufferwachtrijvrees een trieste mededeling te doen. De 590 meter lange baan van de T-Fordjes werd namelijk vanaf de vierde wintereditie legaal begaanbaar terrein voor de wintergasten. Ditmaal echter moest het parcours niet per oldtimer, maar op de lange latten worden afgelegd.

Wie bij het Kinderspoor de laan in de richting van de Meermin wil nemen, om van daar af op de correcte manier het Ruigrijk in te lopen, komt bedrogen uit. De winterse Tufferlocatie moet namelijk met een omweg, of beter gezegd: een afsnijding, worden benaderd. Een spandoek, een zeil over een hek en een goed gethematiseerd bord boven de ingang van de wachtrij (compleet met delen van een gewei) maken duidelijk datlanglaufbaan “’t Hijgend Hert” zich hier voorlopig heeft genesteld. Waarom er is gekozen voor de naam Hijgend Hert is niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk wordt hier verwezen naar het feit dat hier een vermoeiende sport wordt beoefend. De naam komt in elk geval Eftelings over en deed ons zowaar even denken aan het voormalige Theepaviljoenterras dat de naam "'t Dorstige Hert" (of iets dergelijks) droeg. Als we via de afsnijding doorlopen, in de richting van de baan, krijgen we de kans een stukje park te zien dat anders altijd een ‘achter-de-schermen’-gebied is. Gelukkig is het hier wel perfect gethematiseerd, want ook de achterkant van de bouwsels bij de Oude Tuffer blijken afgewerkt te zijn met mooi gestuucte muurtjes, prachtige raampjes en dakpannen. Hulde voor de bouwers uit 1984. Alleen de hoogspanningskast van de schipschommel is een helaas duidelijk aanwezige smet op een verder schitterend aangelegde omgeving.

Eenmaal onder een poortje door (waarvan wij moeten zeggen dat het passeren van dit soort fraai uitgewerkte parkarchitectuur een hele gewaarwording is in Ruigrijk) zien we dan een deel van het welbekende Pythonareaal, aan de rechterkant volledig afgezet met kerstbomen (ja, ook hier weer ‘besneeuwd’). Achter deze bomen kunnen we (met wat moeite) het Ruigrijk in winterslaap aanschouwen. Een ietwat troosteloos gezicht: geen pubers, geen kabaal, alleen maar stilgelegde attracties en een overvloed aan Gondolettabootjes. Wanneer we ons weer omdraaien, met de neus naar het entreegebouw van de Oude Tufferbaan dus, valt meteen de balie op men heeft geplaatst in de entreepoort van deze attractie. Bezoekers kunnen hier de attributen ophalen die nodig zijn bij het afleggen van het langlaufparcours. En dat nog wel helemaal gratis! In tegenstelling tot de schaatsverhuur van het IJspretpaleis, waar men wel degelijk in de buidel moet tasten om gebruik te mogen maken van de nodige hulpmiddelen, heeft de Eftelingdirectie hier voor de verandering met de hand over het hart gestreken en besloten de hulpmiddelen zonder financiële vergoeding te laten gebruiken. Op een bankje naast deze balie kan de bezoeker zijn schoeisel uittrekken,om deze te vervangen door de lange latten. Pas dan kan de reis ook écht beginnen.

De baan bestaat uit witte "veeg hier uw voeten"-matten waarover gelanglaufd moet worden. Erg realistisch komt deze sneeuwvervanger niet over; normalitair worden ski’s nu eenmaal gebruikt op sneeuw (en bij uitzondering ook wel op borstelmatten). Echter, aangezien elke langlaufer uiteindelijk toch weer bij het beginpunt weet uit te komen, nemen we aan dat het toch wel mogelijk is om op deze ondergrond vooruit te komen.

Tijdens het eerste weekeinde van de vierde Winter-Efteling waren de (erg lelijke) randen van de baan nog goed zichtbaar, waardoor goed opviel dat men met pallets de Old Timerbaan had opgehoogd tot het niveau van de geleiderail in het midden. Bij aanvang van het tweede weekend was dit alweer verholpen door balen stro die langs het hele traject waren gezet. Helaas hadden deze strobalen ook zo hun nadeel: langzamerhand veranderde het parcours in een hindernis op zich, want het stro van de balen bleef natuurlijk ook op de baan zelf liggen, en bedekte langzaam maar zeker de witte matten.

Er kan worden gekozen tussen het afleggen van een parcours van 450 of 250 meter. De lange route is dus nog altijd korter dan de zomerse lengte van de Oude Tufferbaan. Dit komt doordat de laatste bocht (de opvallende route om het ronde bloembed waar voor enkele jaren dat afschuwelijke Pardoespilaarding stond en tegenwoordig een T-Ford is geplaatst) niet wordt gebruikt voor de langlaufbaan. De korte route van 250 meter is overigens gelijk aan de lange route, met als enig verschil dat men na de eerste lus de keuze kan maken om verder te gaan met de wintersport of een knik naar rechts te maken en zo snel mogelijk weer aan de chocolademelk te gaan (of natuurlijk het bier, de koffie en wat er dan ook verder valt te nuttigen in het park... zolang het maar niet in de Après-skihut is vinden wij het al snel goed).

De baan is overigens 's avonds verlicht met verschillende felle spots. Deze belichten de (bladloze) struiken en naaldbomen langs de route in allerlei kleuren en geven een hele aardige sfeer. 's Zomers is de Tufferbaan tijdens de donkere uren gesloten wegens gebrek aan verlichting, dus het is best bijzonder om eens tijdens de duisternis rond de schuifelen in het kunstmatige landschap. Wanneer dan in de verte de Stoomtrein met z'n mooie peertjesverlichting langsrijdt en we het kunstmatige wolvengehuil dat hier van tijd tot wordt afgespeeld horen klinken, wanen we ons even helemaal in het Zwarte- of Thüringerwoud. Gelukkig weten we echter dat we hier, in de Efteling, een stuk veiliger zijn.

Deze actieve attractie was samen met het Kinder Winter Wonderfeest van Pardoes in het nieuwe Efteling Theater één van de grote vernieuwingen van de Winter-Efteling 2002-2003. En we kunnen ook best met een opgewekt humeur kijken naar dit originele bedenksel dat de Efteling winter nog winterser weet te maken. Er is weer een stukje park bij, er is weer iets meer te doen, de thematisering is eveneens best aardig gelukt… maar ja, langlaufen is duidelijk toch stukken minder populair dan schaatsen en glijden en niet te vergeten de geopende toppers uit het normale, vaste attractieaanbod. Nu speelt wellicht ook wel mee dat de baan gewoon enorm uit de gangbare routes van de Winter-Efteling ligt. Je moet er wel heel vastberaden naartoe op weg gaan om uiteindelijk ook in de uithoek van het park terecht te komen waar de baan te vinden is. De wat knullige manier waarop de baan was omgetoverd tot intratuinmattenparcours en vooral het weinige dat te zien valt tijdens het vermoeiende voortschuifen (wat overigens ook wel een minpunt is van de Tufferbaan in de zomer) zorgen er toch voor dat we een beetje behoudend blijven bij het uitdelen van de sterren. Met in het achterhoofd het idee dat er best wel eens een half sterretje bij kan gaan komen bij Winter-Efteling 5, houden wij het nu even op drie. Niet onaardig... toch?

Winter-Efteling 5: De Efteling heeft ons 'advies' nog opgevolgd ook, want tijdens die vijfde Winter-Efteling waren daar de grote verbeteringen van de langlaufbaan! Het Kinderspoor werd voor de gelegenheid compleet bedekt met de inmiddels bekende langlaufmatten. Vrolijke sneeuwmannen die nog over waren van het Kinder Winter Wonderland werden hier geplaatst en het stationnetje ‘De Blauwe Reiger’ mocht dienst doen als ski-uitleenpost. Het veranderen van de locatie van 't Hijgend Hert zorgde ervoor dat men nu eens legaal de verschillende elementen van het schiereiland aan de Siervijver van dichtbij mocht bekijken (tijdens het rijden met de traptreintjes is stoppen namelijk verboden) en tevens was het geheel een uitnodigend tafereel voor alle winterfanaten die reeds van verre de oranje Unox-mutsen over de baan zagen schuiven. Een andere locatie met een ander basisthema vroeg natuurlijk ook om een andere aanpak. En die aanpak was duidelijk beter. De rommelige strobalen waren bijvoorbeeld dit keer niet aanwezig, wat dan helaas weer wel gepaard ging met het risico om al voortglijdend in een gat langs de baan te belanden. Een tweede lus maken, zoals met de treintjes gebruikelijk is, was evenwel op de lange latten niet verplicht. De vermoeide schuifelaar kon de latten naar wens tijdig in de wilgen hangen.

Al ploeterend kon men overdag en na zonsondergang langs de Zaanse Schans trekken. Helaas ontbrak tijdens de vijfde Winter-Efteling wel een van eerdere edities bekend tafereel: de zachtjes voortdobberende verlichte ijsvissen. De vissen hebben tijdens de achtentwintig dagen dat het park geopend was namelijk geen millimeter bewogen. Of dit te danken was aan stroombesparing, luie medewerkers of stijfbevroren vinnen zal wel altijd een raadsel blijven. Gelukkig was de langlaufbaan zelf wél prachtig verlicht en konden enthousiastelingen genieten een in de verte zwevende tempel, passerende stoomtreinen én speciaal langlaufentertainment in de vorm van Olga und Otto en hun 'Strudel-dudel-pas'. Dit alles te samen is ons inziens wel een halve ster extra waard, die wij dan ook met genoegen hierboven in de titelbalk plaatsen. We zijn benieuwd of Winter-Efteling zes dit nog verder weet op te krikken!

sinds:    2002 (WE4) aankleding:    gemiddeld/goed muziek:    gemiddeld zitjes:    goed (in elk geval ruim voldoende voor het aantrekken van de ski's) klimaat:    gedeeltelijk overdekt,  onverwarmd horeca in de buurt:    Kraampje tegenover  skiuitleen  Kinder Winter Wonderland  Globetrotter  Florant dichtstbijzijnde   toiletten:   Kinder Winter Wonderland,  Spookslot,  Florant (achterin)