WC-artikelen - Toiletjuf heeft geen tijd voor breiwerkje

 
WC-artikelen logo -|- Foto: Friso Geerlings - Edits: Het WWCW 2002
Op 8 november 2002 verscheen in het Brabants Dagblad dan toch eindelijk eens een artikel met betrekking tot die immer ondergewaardeerde ruimten van de grootste publiekstrekker van het Brabantse land; de toiletten van sprookjespark de Efteling. Een zeldzaam interview gunt de lezer een blik in de wereld van de toiletjuf. Met veel genoegen hebben wij de tekst gelezen (wel meer dan eens ook!) en kunnen slechts tot één welgemeende conclusie komen: Go Cobie! Go!

 

   Naam: Cobie van Haren (56)
   Beroep: Toiletjuffrouw
   Motivatie: 'Iedereen een schone wc'

Ze pendelde de voorbije maanden zo'n beetje tussen het Marerijk en het Reizenrijk. Om te zorgen voor spik-en-span wc'tjes bij de Kleine Boodschap ('De oudste toiletgroep op het park') en bij Carnaval Festival 'op Noord'.
Dat ze eigen baas is, niet de hele dag bij dezelfde attractie hoeft te staan én contact heeft met grote en kleine bezoekers, vindt toiletjuffrouw Cobie van Haren 't einde. Al elf jaar poetst ze de kleinste kamertjes en urinoirs op De Efteling.
"Ik zou niks anders willen", verklaart de 56-jarige Waalwijkse meermalen. En daar doen náást de wc gedropte drollen, willekeurig gedeponeerd braaksel en tegen de muren geplakt maandverband niets aan af. "Elke bezoeker verdient een schoon toilet. En dus ruimen we alles keurig op. Handschoenen aan, een emmer sop erbij en poetsen maar. Smerig vind ik het niet. Anderen kennelijk wel."

Tijd voor een snel breiwerkje of een ingewikkelde kruiswoordpuzzel is er niet bij. De afleiding voor de Efteling-toiletjuffen komt van de Kaatsheuvelse radiopiraat Ronny, die standaard bij elke toiletgroep met Frans Bauer en Gradje Damen door de speakers galmt.

 
Frans Bauer en Grad Damen -|- Edits: het WWCW 2002 - Copyrights liggen bij de officiële fansites

"We 'doen' de toiletten met alleen maar vrouwen, die ook nog eens stuk voor stuk van Nederlandstalige muziek houden." Als Waalwijkse is Van Haren zo'n beetje vergroeid met De Efteling. "Ik kwam er als klein kind vooral voor het zwembad. En toen ik zelf kinderen had, namen we een abonnement. Wie had toen kunnen denken dat ik hier toiletjuffrouw zou worden? Ik werkte zo'n twintig jaar bij schoenfabriek Greven. Maar toen het daar wat slap werd, vlogen de getrouwde vrouwen er het eerst uit."
Via een uitzendbureau werkte Van Haren daarna bij Uniekaas, tot ze in de krant een advertentie voor een banenmarkt bij De Efteling zag. "Eerst kwam ik in een vervangingspool terecht en runde ik enkele parkwinkeltjes en snoepkarren. Toen de Droomvlucht gebouwd werd, heb ik zelfs samen met andere dames wekenlang handmatig kraaltjes en schittersteentjes op de droomkastelen en planeten van die attractie zitten plakken en spijkeren. Kei gezellig."
Voor de baan van toiletjuf ('een interne vacature') moest ze vervolgens 'echt solliciteren'. "Alleen vrouwen boven de vijfendertig kwamen ervoor in aanmerking. 't Was een heel bewuste keuze van mijn kant. Mede omdat het een vast contract betrof. Voor de meeste vaste banen moest je toen al minimaal mavo of havo hebben. Hier kon ik met huishoudschool terecht. Ik begon bij de oude hoofdentree. Een rijdende unit: een paar wc's maar."
Elf jaar toiletten reinigen heeft Van Haren inmiddels wel geleerd dat het veel verschil uitmaakt, welke 'unit' gepoetst dient te worden. "Opgeschoten jeugd bij Schipschommel, Python of Vogel Rok bezorgt je meer werk dan jonge moeders met hun kleintjes. Die komen bewust bij de Kleine Boodschap midden in het Sprookjesbos, voor mij overigens de fijnste plek om te werken. En die jeugd neemt het nou eenmaal niet zo nauw."
Wel of geen muntgeld in het onvermijdelijk schaaltje, voor Cobie telt alleen de propere bril en de gesopte vloer. "Het móet schoon. En zonder chloor. We hebben zelfs spuitbussen voor een lekker geurtje. Dat waarderen je klanten. Elk complimentje doet me goed."

 

 

Tekst: Mari van Rossem - het Brabants Dagblad 2002