Informatie banner -|- (c) Het WWCW 2001

  Recensie - Kroniek van een Sprookje - 3
 
 

Chris Sprangers - De Efteling heeft mijn leven bepaald
We zagen al eerder hoe burgemeester Van der Heijden opeens heel wat meer aandacht krijgt dan in alle vorige publicaties, waarin vooral Pieck altijd het belangrijkst was en eigenlijk ook de enige persoon was die werd uitgelicht. In dit boek krijgt Pieck nog steeds veel aandacht, maar ook (ex-)medewerkers komen aan het woord. In interviews met onder andere Salet, Van Tuijn, Ten Bruggecate, Van Meel, Knoet en RJ Jansen komen we over die personen eindelijk wat meer te weten. Ze vertellen meestal interessante verhalen over hoe ze bij de Efteling zijn gekomen en iets bijzonders wat ze over de jaren hebben beleefd.

De interviews zijn toch wel erg indrukwekkende gedeeltes, want iedere Eftelingmedewerker die hier zijn zegje doet, heeft wel iets leuks te vertellen wat geen buitenstaander kon weten, zelfs de fans en liefhebbers niet. Mensen die iets meer willen weten over een bepaald persoon, komen met dit boek toch goed aan hun trekken. Handig is dat de complete naam, met geboorte- en sterfdatum (als die er is natuurlijk) en datum en functie van indiensttreding en uitdiensttreding zijn bijgevoegd.

Net als in de documentaire mag ook hier Chris Sprangers beginnen met de interviews. Ik weet zeker dat zo'n vakman die veertig jaar voor het park heeft gewerkt heel veel leuke anecdotes weet te vertellen, maar de ruimte is nu eenmaal beperkt. Sprangers doet zijn verhaal over hoe hij bij de Efteling kwam en hoe het werk in die tijd was. Uit het verhaal van Sprangers wordt duidelijk hoe streng katholiek de Efteling was.

Joop Salet - Hij hield van het bedrijf en vooral van de mensen

Joop Salet Aangezien Joop Salet helaas twee jaar geleden is overleden, werd het interview gehouden met zijn vrouw. Ook zij vertelt hoe Salet bij de Efteling kwam en hoe de tijden toen waren. We kunnen nu al, op basis van beide interviews, zeggen dat de Efteling geen goede betaler was en dat je niet veel dagen vrij kreeg. Ik geloof dat dat nog steeds zo is. Iemand die bij de Efteling werkt, werkt er ook voor hele andere dingen: goede sfeer onderling en de wil om het park zo goed mogelijk te maken. Tenminste, tot het midden van de jaren '90.

Een fotoboek van nostalgie
Op pagina 51 zijn we aangekomen bij een groene nepstofomslag met het Eftelingwapenschild erop en twee oude zwart-witfoto's. Wat er op de pagina's daarna volgt is echt schitterend. De Efteling heeft al haar oude 1952/1953-foto's al vaak geplaatst in verschillende publicaties. Nu krijgen we dan al die foto's netjes bij elkaar, in de lay-out van een oud fotoboek. Dikke pluim!

Het begint met foto's van de speeltuin, aan de teksten te zien op sommige foto's zijn het eigenlijk ansichtkaarten. We zien veel speeltoestellen die al lang uit het park zijn verdwenen en bij het zien van de rollende ton, de houten hut en de wipboot, denk ik dat we daar ook blij mee moeten zijn, de EHBO zou anders nu haar handen vol hebben aan gewonde kinderen. Jammer dan weer dat de enorme glijgoot niet meer in het park staat, want een beetje pretpark heeft toch nog wel ergens zo'n glijbaantje staan. Alhoewel, de reïncarnatie in de vorm van het Glijhuys is toch ook niet verkeerd en een stuk sfeervoller.

Overzicht "een fotoboek van nostalgie"

Doornroosje steelt de show op de pagina's 54 en 55. Fotomateriaal dat we al kenden en daarom ook leuk om te ontdekken dat sommige foto's met opzet zwart-wit zijn gemaakt, want de werkelijke foto's zijn in andere publicaties afgedrukt in hun originele vergeelde kleuren. Van de bouw van het Herautenplein is veel beeldmateriaal hier voor het eerst te zien. Zouden de bouwers er ook maar eventjes bij hebben stilgestaan dat ze bezig waren met één van 's werelds meest romantische en sfeervolle plekjes? De foto van het Café-Restaurant met de kale omgeving is voor nu een geweldige foto, omdat deze plek de laatste 20 jaar helemaal is volgebouwd en geasfalteerd. Het fotoboek eindigt tenslotte met een Kleine Boodschapstempel en 3 foto's.

Piet Schapendonk - Wij waren een stelletje zotten
De persoon die hier wordt geïnterviewd, Piet Schapendonk, heeft duidelijk echt hart voor de zaak, zeg maar. Een echte liefhebber die er alles voor over had om van de Efteling een prachtig park te maken. Als je leest welke studies en opleidingen deze man ook al had gedaan voor hij bij de Efteling kwam, kun je al weten dat hij vooral op gebied van het groen en infrastructuur veel voor de Efteling kon betekenen. Hij weet dan ook wel wat te vertellen hierover. Dat we er dan hier achter moeten komen dat Reijnders iedere gebruiker van de wisselautomaat De Rijke Vrek wilde bedriegen door minder terug te geven dan er was ingegooid…

Karel van Tuijn - de Efteling is een levendig iets

Karel van Tuijn, de bekendste dokter van de Efteling, vertelt ons hoe hij er voor heeft gezorgd dat de Efteling ook genoeg sociaal-medische kennis in huis haalde,  en hoe de Efteling een echte arts kreeg met goed geregelde EHBO-post.

Om onverklaarbare redenen staan de afbeeldingen van Zwaan Kleef Aan en het Anton Pieckplein vervolgens op de pagina daarnaast. Een beetje weinig, maar nog nooit gepubliceerd. Als je dan de foto rechtsboven ziet, zou je willen dat iedereen nog in klederdracht over het middeleeuwse pleintje liep.
Karel van Tuijn

 
TerugVerder
 

 

 

Tekst: Ramon Heeren - 2002