Waerde Farla-fanaticus: wees niet getreurd. Ondanks de genoemde gebreken zijn er ook zeker lichtpuntjes voor de Farla’s. Daar waar Kloks ego nog zeker te groot was voor het toch niet bescheiden Efteling-theater, blijft Farla de hele show lang met beide benen op de grond staan, en dat immer enthousiast en opgewekt. Zelfs als een truc niet geheel naar wens verloopt blijft hij in zijn ‘rol’, daar waar Klok het uit frustratie nogal eens af liet weten. Ook voor de versterking van het sprookjesachtige aspect van de show, wat natuurlijk niet onbelangrijk is in een ‘sprookjes’-park, blijkt Farla een goede keuze te zijn. Zijn trucs integreren meer dan die van Klok in de sprookjes, en vooral het feit dat de sprookjesfiguren bij de trucs betrokken worden zorgt op een aantal punten voor een betere samenhang. Assistente Bianca neemt zelfs gedeeltelijk de rol van Sneeuwwitje op zich, en danst en zingt (lees: playbackt) mee op de muziek: iets dat we de dames van Klok nooit hebben zien doen. Overigens heeft Christian Farla zelf zeker niet te klagen over populariteit en aandacht, want na ‘Prins Arno’, Gregory en Furdy uit Efteling On Ice (2001) en Hans Klok heeft ook hij een schare trouwe fans aan zich weten te binden. Gehuld in ‘Illusion FX’-shirts bezetten ze vrijwel dagelijks de eerste rij om hun nieuwe idool aan te moedigen én zo ook de rest van het publiek mee te krijgen in een welverdiend applausje.

De een zijn dood is het ander zijn brood, luidt het oude spreekwoord. Dit gaat ook — zij het op een weinig dramatische schaal — op in de nieuwe WES van 2003. Het onder een groot deel van de liefhebbers zeer populaire liedje “In een wei”, dat altijd een heerlijke relativering was na het spannende illusie-blok van Klok werd geschrapt uit het script, en moest plaats maken voor een heel nieuw lied. Met de komst van het ‘intermezzo’-sprookje Sneeuwwitje ter vervanging van Kloks blokje, was de geboorte van dit geheel nieuwe lied eveneens een feit. Het werd een liedje dat menigeen ’s nachts gillend en badend in het zweet deed wakker schrikken: “Wij zijn blij” maakt menig Efteling- en WES-liefhebber allesbehalve ‘blij’. Met het simplistische, bijzonder infantiele lied werd het ooit zo stoere imago van de show met Hans Klok met een gigantische dreun naar beneden gehaald tot wederom een show voor de allerkleinsten of allersmakeloosten onder ons — alsof die er nog niet genoeg zijn (geweest) in het park. Tot twee maal toe slaan de ‘K3-esque’ teksten met het bijbehorende dansje de Sprookjesshow-plank finaal mis. En ook al weet het lied meestal wel een glimlach te toveren op de gezichten in de zaal, dan is het bij menigeen toch voornamelijk een grimas uit schaamte. In onze ogen is ‘Blij’ hét dieptepunt van zeven jaar Efteling-sprookjesshows. Wellicht is het verstandig om voor de show van 2004 de woorden van Andrew Lloyd Webber weer eens diep door te laten dringen in de oren van de lieden WES-producenten…

De overige nummers in de show zijn duidelijk van een ander kaliber dan al het ‘Blij’-geweld dat zich in de show heeft genesteld als een vervelende teek in een hondenvacht. Met name het romantisch duet, dat elke dag weer live gezongen wordt door de Markies en de Prinses vanaf een prachtig balkon mag wat ons betreft zeker in het rijtje van de ‘alltime sprookjesshow top vijf’ plaatsnemen. Het tweede grote duet uit de show, met de titel ‘Wat zou mijn vader vinden van mijn vak?’, was vanaf dag één een echte meezinger, en daarmee uiteraard ook een populair lied. Voorzien van de nodige speciale lichteffecten en een modern stuk showballet van het Hollands Showballet (gestoken in de meest onmogelijke kostuums die hen echter niet lijken te deren) bezorgt het nummer de show een fijne, swingende afwisseling – iets dat we ook in de oude Sprookjesshows terug zagen komen. Een gemiddelde bezoeker die de show voor het eerst bezoekt zal tegen de tijd dat “Wat zou mijn vader vinden…” instart de draad wel volledig kwijt zijn of vertwijfeld door een sprookjesboek aan het bladeren zijn, maar ach: leuk is het wel. De spectaculaire belichting tijdens dit nummer staat overigens niet op zich. Tijdens de hele WES is het licht een waar plaatje: het is wel duidelijk dat er in het nieuwe Efteling-theater een prijzige installatie beschikbaar is, waar ook optimaal gebruik van gemaakt wordt.

Dat een gemiddelde bezoeker na afloop van de Wonderlijke Efteling Show met een fijn gevoel, onder begeleiding van het “Miljonair, Miljardair” van de showfinale weer naar buiten loopt valt best te begrijpen: over het algemeen waardeert de bezoeker de show zeker wel. Maar bij de bezoeker met een wat kritischer blik zal de WES toch regelmatig een frons over het voorhoofd doen gaan, zeker wat de authenticiteit van de uitgebeelde sprookjes betreft. De keuze voor de twee (ja, ja: eigenlijk drie) sprookjes die tijdens de WES opgevoerd worden is er al één om eens stevig van achter de oren te krabben, maar zeker na het zien van de show vraag je je af of je uberhaupt wel het sprookje hebt bekeken dat je sinds jaar en dag kent van voor het slapen gaan.

Het Sprookje ‘de Gelaarsde Kat’ (van de Fransman Perrault) wijkt nog niet zo heel veel af van het origineel, maar de keuze voor een sprookje waar in zekere zin list en bedrog (de afpersing uit het origineel komt in de showversie niet voor) helpen om hogerop te komen in de maatschappij, is niet echt pedagogisch verantwoord te noemen in een show die vooral op kinderen is gericht.

“Tafeltje dek je, Ezeltje strek je, Knuppel uit de zak” (uit de verzameling van de gebroeders Grimm) is in tegenstelling tot Perraults vertelling echter wel in een dusdanig vreemde show-en-illusievorm gegoten, dat het sprookje werkelijk niet meer te herkennen is. De drie zonen uit het sprookje worden vervangen door één zoon en een dochter, en de Knuppel, die uiteindelijk als een soort transportabele Deux Ex Machina alles oplost, werd in 2002 al na enkele weken helemaal uit het script geschrapt en vervangen door een ‘Sabeltje trek je’. Ook komen we nergens een herberg met een gemene waard tegen. In plaats daarvan bevat de WES-versie een dief die wordt gehalveerd door een Magiër, die op zijn beurt zojuist een tafel heeft laten zweven (snapt U het nog, waerde lezer?). De toverezel die omgewisseld zou moeten worden met een gewone ezel, en dáárom geen geld in het laatje brengt als hij eenmaal bij vader thuis staat, wordt tijdens de show met rust gelaten door ’s waards rovershanden, maar poept het gulden spul niet wegens een voedselgebrek, wat weer komt doordat hij op een balkon staat (Op het balkon? Een ezel hoort toch niet op een balkon!?). Als klap op de vuurpijl wordt het lastdier ook nog eens op een vliegend tapijt naar beneden getoverd, waarna het dier opeens wél het nodige geld van onder z’n staart tevoorschijn weet te toveren. Mocht U het voorgaande enigszins verwarrend vinden, dan bent U niet de enige: het kostte ondergetekende ook de nodige WES-bezoekjes om alle eindjes aan elkaar te knopen.

We moeten toegeven dat de tekstschrijvers ontzettend creatief zijn geweest, maar het bewerken van de sprookjes tot een waarde hommage op showformaat is jammerlijk mislukt. Het is eigenlijk zelfs bespottelijk dat het tweede deel van de voorstelling nog geassocieerd wordt met het sprookje, want op de ezel en de tafel na is er werkelijk niks dat ook maar enig verband heeft met het prachtige verhaal dat de gebroeders Grimm zo zorgvuldig optekenden. Sprookjes zijn verhalen die van mond tot mond de tand des tijds overleven, en als er over een paar jaar in de volksmond geen fakir maar een ezel op het vliegende tapijt zit, en de gemene waard opeens een knappe blonde Magiër blijkt te zijn, weten wij in ieder geval naar wie we de boze vinger moeten wijzen…

Voor de exacte veranderingen in de show van 2003 ten opzichte van die van 2002 verwijzen we naar de showbespreking verderop in dit artikel. Voor de veranderingen qua tekst zijn op de laatste twee pagina’s alle teksten van de shows te lezen.

(Ondanks het grote aantal veranderingen in de show van 2003 ten opzichte van die van 2002, worden ze hier samen besproken. De verschillen worden separaat van de hoofdlijn van de bespreking aangehaald. Ook hebben we in deze bespreking gekozen om te spreken over ‘kleermaker’ in plaats van ‘kleermaakster’. Dit omdat er in de Grimm-versie sprake is van een kleermaker in plaats van een kleermaakster.) 

De voice-over heeft zijn verhaal gedaan? Iedereen heeft zijn mobieltje uitgezet en alle sigaretten zijn gedoofd? Prima, dan kunnen we beginnen. Het doek is in het donker omhoog gehesen en we zien, midden op het grote podium, de Gelaarsde Kat die op een twinkelachtig geluid haar eerste buiging naar het publiek maakt. Direct daarna loopt ze met een trompet aan de mond richting een holle boom waar een kleermaker een tukkie ligt te doen. Met een stevig trompetsalvo wekt de Gelaarsde Kat hem uit zijn slaapje en vertelt de kleermaker dat hij snel wakker moet worden om mee naar de Droomwei te gaan. De kleermaker merkt terecht op dat iedereen nog slaapt, en daarom moet het publiek hen helpen om alle sprookjesfiguren die in de woonwagens op de Droomwei logeren wakker te maken. Na een stukje interactie tussen de acteurs en het publiek (overigens meestal alleen tussen acteurs en een handje vol WES-fanatici op de eerste rij), beginnen de Kleermaker en de Kat aan een opsomming van de sprookjesfiguren die we te zien gaan krijgen.  

De eerste scène is er al meteen een die veranderd is ten opzichte van 2002. Bij de opening van de eerste show begon de kat meteen aan de trompetsolo om zich samen met de kleermaker uit Tafeltje dek je, Ezeltje strek je, Knuppel uit de zak voor te stellen aan het publiek. De trompet was ook niet zozeer bedoeld om de Kleermaker mee wakker te maken, maar om de gasten in de woonwagens te laten ontwaken, zonder hulp van het publiek. Vrijwel direct daarna kwam de opsomming van alle figuren waarna de show op dezelfde manier verder ging als in 2003. 

Tijdens de opkomst van alle sprookjesfiguren wordt de muziek gestart van het eerste lied van de show. “Op de Droomwei” is zo’n typisch Sprookjesshow-introductielied: bijna alle personages op het podium komen aan het woord, de setting van de show wordt duidelijk gemaakt, en na een paar aardige coupletten en een pakkend refrein weet iedereen in de zaal wel ongeveer wat de komende vijfenveertig minuten te gebeuren staat. Als het nummer tegen haar einde loopt wordt er een grote, sierlijke lift het podium op gereden waarin later de Magiër zijn eerste opkomst zal maken. 

Als het lied afgelopen is worden we meteen geconfronteerd met een jammerende Prins die zijn geliefde Assepoester kwijt is. Klein Duimpje merkt op dat de Heks Assepoester waarschijnlijk heeft meegenomen, en de Gelaarsde Kat besluit om samen met het publiek de Magiër te roepen om ze te helpen om Assepoester terug te vinden. Als alle sprookjesfiguren samen met het publiek de Magiër roepen, komt de norse Wolf ertussendoor met de mededeling dat de Magiër op de vijfde verdieping zit (waarom wordt niet verteld), en hij zet de lift in werking. Na het tonen van de lege inhoud (de kleermaker loopt even achterlangs waarbij hij door de lift te zien is) gaat de pijl boven op de lift langzaam richting ‘1’. We zien, onder begeleiding van wat spectaculaire muziek, een breedgeschouderd silhouet van de Magiër naar beneden komen. De liftdeur gaat langzaam open en… de Magiër stapt uit de lift om de Prins te helpen met zijn zoektocht naar Assepoes! Dit is ook het moment van de al snel na de premiere van de WES-2003 legendarische geworden Farla-uitspraak “Heej… Probleempje?”, dat het niveau van de product-placementhumor in de rest van de show direct vastlegt op een bedenkelijk niveau. Er wordt een klein zwart kistje met enkele tralies het podium op gereden, en de Magiër stopt zijn hand erin om te laten zien dat het kistje leeg is. Hij knipt even in zijn vingers, haalt de deksel van de kist, en ziedaar: Assepoester komt tevoorschijn in een oude zwarte jurk. De Prins is erg blij met zijn Assepoester, maar de kleren kunnen écht niet voor een prinses. De Magiër begeleidt Assepoester naar een hoepel met een glanzende doek eraan. Hij houdt deze even omhoog zodat Assepoester enkele tellen niet te zien is, en laat vervolgens de hoepel weer vallen om ons te laten zien dat de prinses een pracht van een jurk heeft gekregen. Het refrein van “Op de Droomwei” wordt als reprise nog een keer ingezet, waarna de introductie van de show én de Magiër is afgerond. 

Deze introductie van de Magiër verliep in 2002 heel anders dan tegenwoordig. In plaats van een lift werd er een picknicktafel (gemaakt van dikke boomstammen) het podium op geduwd, waar na het gejammer van de Prins over zijn vermiste Assepoes een grote glazen cilinder, gevuld met rook, op terecht kwam. Als de sierlijke cilinder na enkele seconden weer omhoog gehesen werd, stond de Magiër daar samen Assepoester op de houten tafel. Ook in 2002 was de Prinses gehuld in een zwarte, lelijke jurk die niet aan de eisen van Prins voldeed. De Magiër wist -uiteraard- een oplossing, maar voordat hij deze toepaste, deed hij eerst een andere truc. Deze truc was niet zozeer enorm knap, maar vooral érg mooi om te zien, zeker in combinatie met de rustige, bijna klassieke muziek. De Magiër versnipperde, staande op de tafel in een enkele witte spot,  een papieren zakdoekje, en liet deze verdrinken in een glazen kom met water. Het natte vodje dat over bleef nam hij in de hand, en met een mooie Chinese waaier begon hij onder de hand met de natte tissue te wapperen. Al snel wapperden er, vanuit zijn hand, honderden kleine droge snippertjes rondom de Magiër heen. Meteen na de truc die altijd op veel applaus kon rekenen, nam hij een groot doek, om deze vervolgens over Assepoester heen te gooien. In een whoesh en een zwier veranderde haar van een zwart vod in prachtige roze.   

De Magiër en de Gelaarsde Kat zitten samen bij een grote paddestoel en vertellen het publiek het begin van het sprookje van het sluwe, gelaarsde huisdier. Wanneer blijkt dat de kat als het enige bezit van de jongste zoon van een arm gestorven molenaar over is gebleven, zien we de jongste zoon, Teun, eenzaam met zijn dier op de grond zitten. Teun ziet het allemaal niet meer zo zitten, maar de Kat belooft hem rijk te maken. Als ze samen bij een konijnenhol een konijn vangen, horen ze het getik van de laarzen van een Koninklijke Garde in het theater klinken (door een aardig surroundeffect lijkt het ook echt alsof de Garde een rondje door de zaal loopt). Links op het podium, waar intussen een deel van een kasteel is verschenen, wordt de grote kasteelpoort geopend waar de Garde uit tevoorschijn komt om een “wisseling van de wacht”-dansje te doen. De Gelaarsde Kat veroorzaakt echt totale chaos door de Garde om te duwen en weet daarmee de aandacht van de Koning en zijn dochter, die inmiddels ook op het podium verschenen zijn, te trekken. De Kat geeft de Koning het gevangen konijn als een geschenk van haar baas, de zogenaamde “Markies van Carabas”. Het plannetje om Teun rijk te maken blijkt succes te hebben, want de Kat ontvangt een goudstuk van de koning omdat hij de koning met zijn capriolen zo heeft weten te amuseren.  

De Kat roept zijn baas Teun om samen verder op reis te gaan. Deze reis wordt uitgebeeld door middel van een lasershow, waarbij we Teun en de Kat zien wandelen door een laserlandschap vol bloemen en vlinders. Uiteindelijk eindigen ze bij een klein meertje. De Kat beveelt Teun zich uit te kleden en om een stukje te gaan zwemmen in het meer, want ze heeft alweer een geweldig plan om de arme jongen rijk te maken. Als Teun in het water is gesprongen, komen de Koning en zijn dochter net aanrijden in een koets, en de Kat stormt erop af om te zeggen dat al de kleren van haar baas, de Markies van Carabas gestolen zijn. De Koning, de Kleermaker en de Magiër — die voor Teun een hoed én een dienstmeisje uit een koffer tovert — zorgen voor mooie nieuwe adellijke kleding voor die arme bestolen “Markies”. Het omkleden mondt uit in een lied waarin de Prinses duidelijk maakt dat ze de Markies helemaal ziet zitten. Teun heeft, volgens zijn tekst in “Tuk”, geen flauw benul van wat er allemaal om hem heen gebeurt, maar de kat zingt vrolijk dat haar plannetjes lukken. Alleen kan het natuurlijk nóg altijd beter voor Teun, en dus weet de Gelaarsde Kat, die inmiddels werkelijk op dreef is, een stel boeren over te halen om al zingend (een prachtige wals, met de titel "Maai, maai") de Koning te vertellen dat al het land dat de boeren bewerken het bezit van de “Markies van Carabas” is. De Koning en zijn dochter zijn erg onder de indruk van al de vruchtbare landerijen, maar het verschrikkelijke monster, de eigenlijke eigenaar van de landerijen én het kasteel waar de Markies volgens de Kat een groot feest gaat houden, is hier duidelijk minder blij mee. Gelukkig weet de slimme kat ook het monster weer te slim af te zijn door hem zelf in een muis te laten veranderen, en deze te vangen in een kooi, net voordat Teun, de Koning en de Prinses de grote zaal van het kasteel binnen komen. Ook de overige gasten voor het feest komen het kasteel binnen. Deze bijzonder fraai uitgedoste personen met obscure namen als “Barones Geranium tot Bloempot” worden stuk voor stuk voorgesteld aan het publiek, waarna de Koning, inmiddels meer dan enorm onder de indruk van Markies Teun, vertelt dat hij graag zou zien dat de Markies zijn dochter trouwt. Teun en de Prinses zien dit allebei wel zitten, en Teun kan dan ook alleen maar zeggen: “Ja!”. De Magiër verschijnt ten tonele, schenkt een magisch glas zwevende champagne in, en toost zo een op het kersverse bruidspaar. Na het applaus en de toost vertrekken de Markies en zijn Prinses naar het balkon van het kasteel om daar een buitengewoon romantisch duet te zingen. Zoals dat een romantisch duet betaamt gaat het voornamelijk over eeuwige trouw, maar in dit geval ook over het feit dat de Markies en Prinses elkaar ook zonder bergen geld en landerijen wel hadden willen trouwen. De Gelaarsde Kat sluit het geheel af met de immer sprookjesachtige zin “En ze leefden nog lang en gelukkig”, terwijl de Markies en zijn Prinses al kussend verdwijnen achter het langzaam zakkende doek van het zijtoneel. 

Tijdens de show van 2002 verliep het sprookje, op enkele tekstveranderingen na, vrijwel geheel hetzelfde: slechts de illusies verschillen noemenswaardig. De kleren voor de Markies zaten in 2002 in een glazen kist, waar Hans Klok even later ook het dienstmeisje uit tevoorschijn haalde. Daarnaast veranderde het monster uit het kasteel de eerste maanden van de show via een rappe verdwijntruc in een muis, maar deze illusie werd in hetzelfde seizoen nog vervangen door de ook in 2003 gebruikte wissel met de robotmuis. 

We zien rechts op het podium, wanneer de Magiër opkomt, zeven dwergen treurig rond een lege glazen kist zitten. De snotterende dwergen vertellen hem dat de gemene Heks hun Sneeuwwitje heeft laten verdwijnen. De Magiër weet daar gelukkig wel iets op, en legt samen met één van de dwergen een doek over de lege kist. Een paar tellen later trekt hij deze met een ruk weg van de kist, en we zien Sneeuwwitje (assistente Bianca, compleet met Disney-jurk) weer keurig in haar glazen kist liggen. De Magiër loopt er op af, knipt in zijn vingers en de jonge prinses ontwaakt uit haar slaap. De dwergen zijn dolblij met de terugkomst van hun huisgenote en vieren dit door een lied en een dansje waar we het verder maar niet al te lang over zullen hebben; ze zijn in ieder geval blij dat ze terug is. Wanneer de dwergen klaar zijn met het lied (en dat duurt gelukkig niet al te lang), verschijnt de Heks via een zijdeur in de theaterzaal en rent, gewapend met giftige appel en onder het slaken van een echte heksenkreet, het podium op waar de Magiër haar opwacht om haar te hypnotiseren. Als de Heks, volledig onder invloed van zijn magische krachten wordt neergelegd op een lage tafel, leggen Sneeuwwitje en de Magiër een doek over haar heen. Met sierlijke gebaren en op de maat van de muziek die een kruising lijkt te zijn tussen de thema’s van “Jurassic Park” en “Gilette Sensor Excel”, laat de Magiër haar de lucht in zweven. Als ze even in de lucht heeft gehangen, trekt de Magiër het doek van de zwevende Heks af, en we zien dat ze verdwenen is. 

Dit gedeelte in de show is in 2003 het meest veranderd ten opzichte van het voorgaande jaar. Het intermezzo tussen de twee hoofdsprookjes werd gevuld door Hans Klok die in ongeveer zes minuten een strak getimede serie grootste trucs uitvoerde. Als de Prinses en de Markies klaar waren met hun duet op het balkon liep Klok met een fakkel het podium op, en stak hiermee de binnenkant van een lege, metalen kooi in de brand. Klok trok er vervolgens een mooie doek overheen, en zwierde deze in no-time weer op de grond om te laten zien dat plotseling een boze dame (zijn assistente dus) in de kooi verschenen was. De dame sprong uit de kooi, en ging op een vreemde stoel zitten die wel wat weg had van een sinister martelobject. Klok liep op de stoel af, en wierp ook hier weer een doek overheen. Zodra hij deze weg trok (en dat ging verdraaid snel!) is de dame al weer verdwenen in het niets… De volgende truc was er een die werkelijk van een hoogstaande kwaliteit was, niet alleen qua vormgeving, maar ook qua snelheid van de mensen die deze truc uit moesten voeren. Een ronde ton werd op het podium gezet, waar Hans Klok vervolgens één van zijn assistentes in stopte. Het deksel ging op de ton en werd stevig vergrendeld met touwen en een slot, zodat deze er niet meer zomaar af kon. Als hij dit gedaan had ging Klok boven op de ton staan, en hield een hoepel vast waar een sierlijk doek aan vast zat. Hij wierp deze omhoog tot net boven zijn hoofd, en bij het neerkomen van de hoepel met het doek was Hans zelf verdwenen, maar in zijn plaats stond zijn assistente boven op de ton, op de plek waar nog geen seconde daarvoor de Magiër zelf stond! De assistente maakte de kist weer open, maar tot ieders verrassing was het niet de blonde Magiër die daaruit te voorschijn kwam, maar de assistente die Klok zojuist op de stoel had laten verdwijnen. De Magiër zelf kwam via een nooduitgang aan de zijkant van het theaterweer tevoorschijn, om na een run door het publiek het podium op de springen en daar zijn welverdiende applaus in ontvangst te nemen. 

Nog tijdens het applaus kwam één van de assistentes aanlopen met een dienblad met daarop een fles en een glas. Klok bleek wel trek te hebben in een glaasje, en vulde het glas met de drank uit de fles. Tijdens het vullen liet hij, geheel argeloos, het glas los om een pluisje van zijn shirt te plukken. Het glas bleef echter (meestal onder een stevig applaus vanuit de zaal) wonderwel aan de stromende straal uit de fles hangen. Hij pakte het glas weer op, en schonk de inhoud hiervan over in een ander glas. Als dit vol was, kieperde hij het tweede glas om, maar in plaats van de te verwachten plens vocht, viel er een droog, rood doekje uit. 

Meteen hierna begon er een dreunend en spectaculair stuk muziek te spelen en de lieflijke sfeer van het trucje met de glazen sloeg per direct om in een agressieve, dreigende sfeer op het podium. Eén ding was wel duidelijk: er stond iets spectaculairs te wachten. Er werd een echte typische “grootste illusie”-constructie het podium op gereden, bestaande uit een verrijdbare tafel op wieltjes, met rechts daarop een soort klein kistje, en links daarvan een verschuifbare serie vlijmscherpe, stalen spiesen. Klok en zijn assistente klommen op de kleine kist, en de assistente ging er bovenop zitten. Klok hield even een doek voor zijn assistente, en wanneer hij deze weer wegtrok bleek ze verdwenen te zijn. Hierop maakte Klok de voorkant van de kist open, en we zagen de assistente in de kist zitten. Vervolgens deed hij de kist weer dicht, en stak de stalen spiesen in de brand, om deze daarna met een harde klap en synchroon met de muziek dwars door de kist heen te duwen. Na dit geweldige moment deed hij het voorste klepje van de kist voorzichtig open om deze meteen daarna weer dicht te doen en angstig in het publiek te kijken... Is het mislukt? Nee, gelukkig niet! Klok deed het luikje helemaal open, en we zagen dat de doorboorde kist op de spiesen na leeg was. Ook de achterste klep ging open en Klok draaide heel het gevaarte, inclusief brandende spiesen, rond om het publiek te laten zien dat zijn aan de doorboringsdood ontsnapte assistente werkelijk nergens meer te vinden was. Vervolgens deed hij de kleppen weer dicht, haalde de brandende spiesen eruit en sprong op de tafel, achter de kist. Hij hield een doek voor de kist, en zodra hij deze weghaalde  zagen we de assistente weer, helemaal ongedeerd, op de kist zitten. En alsof dit alles nog niet spectaculair was herhaalde hij de zwier met het doekt gewoon nóg een keer, waarna ook de andere assistente op de kist zat! Ze sprongen alle drie van het gevaarte af om het altijd grootste applaus in ontvangst te nemen, mét of zonder ontblote borst van Hans... 
 

Een kleermaker komt het podium op gehobbeld, op zoek naar zijn geitje. Als antwoord op de vraag of het dier lekker heeft kunnen grazen, krijgt de kleermaker van de geit te horen dat zijn kinderen die dagen niet eens met haar zijn uitgeweest. Hij haast zich naar zijn huisje om zijn kinderen duidelijk te maken dat hij het zat is dat ze zo lui zijn, en besluit kwaad om ze het huis uit te gooien. Hij beveelt ze om maar een vak te gaan leren en stuurt zijn zoon Rigobert naar een meubelmaker en zijn dochter Sherida naar een molenaar. Als hij terug naar de geit gaat om te vragen of ze nu wél lekker heeft gegraasd  zegt het leugenachtige dier dat er weer geen gras was om van te smullen. Te laat komt de kleermaker tot het inzicht dat de geit niet te vertrouwen is, en vooral: dat hij zijn kinderen voor niks het huis uit heeft gegooid. Diep bedroefd stuurt hij het geitje weg en loopt, inmiddels helemaal alleen en huilend, het podium af. De Magiër komt op, en vertelt dat Rigobert in de tussentijd meubelmaker is geworden. Links op het podium zien we intussen Rigobert met zijn leermeester staan, die hem zojuist een tafeltje (dat overigens meer weg heeft van een krukje) cadeau heeft gedaan. Rigobert weet niet goed wat hij ermee moet, maar de Magiër weet wel raad: hij gaat het betoveren. Hij laat het publiek naar het tafeltje blazen (de logica hiervan ontgaat ons inderdaad ook volledig), en als hij zijn handen op het tafelblad legt begint het meubelstukje te zweven. Rigobert is erg onder de indruk, maar weet nog steeds niet wat hij er nu eigenlijk mee moet. De Magiër vertelt hem dat de tafel nu magische krachten heeft, en dat het zichzelf vanaf nu altijd zal dekken met de heerlijkste gerechten. Je hoeft alleen maar “Tafeltje, dek je!” te roepen, en de tafel dekt zich vanzelf met taarten, limonade en gebraden kippen. Bij het woord kip aangekomen horen we een kakelend geluid, en we zien een kip, die achter op het podium rond liep te scharrelen, geschrokken wegvluchten. Het product-placement grapje dat hierop volgt zullen we u omwille van de goede smaak besparen. 

Intussen loopt er een zwartgemantelde dief door het publiek, die bij aankomst op het podium de tafel van Rigobert steelt. De Magiër ziet het (met zo veel “Dief!” roepende kinderen in de zaal en om het hardst schreeuwende WES-fanaten op de eerste rij zou het over het hoofd zien ook werkelijk onmogelijk zijn), en belooft de dief ouderwets af te straffen. Zwaaiend met een zwaard rent hij achter de dief aan. Als deze net buiten het zicht van het publiek is, horen we een raar geluid en een gil. Het volgende moment zien we twee benen achter een tafel met wieltjes over het podium rennen, met een lachende Magiër erachteraan die het tafeltje van Rigobert aan hem teruggeeft. 

In 2002 begon het sprookje ‘Tafeltje dek je, Ezeltje strek je’ (er was al heel snel geen sprake meer van de ‘Knuppel uit de zak’) met het hilarische lied ‘In een wei’ dat gezongen werd door een kip, een koe, een varken en een geit. Na afloop van het lied ging het sprookje hetzelfde verder als in 2003, alleen stonden dan de vier beesten te grazen in plaats van alleen de geit. In het echte prille begin van de show (slechts enkele weken lang) was de ‘halveertruc’ nog niet in de show opgenomen. In plaats van met een sabel, rende Klok met een knuppel in een zak achter de dief aan.    

Uiterst rechts verschijnen de molenaar en Sherida op het balkon van de grote molen op het zijtoneel. Sherida is klaar met haar leerlingschap als molenaar en krijgt als beloning een ezel. Ze weet net als haar broer Rigobert niet echt wat ze met haar beloning aanmoet en begint een beetje ondankbaar te klagen over het cadeau. Als haar leermeester uitlegt dat het een heel speciale ezel is, namelijk een zogenaamde “goudezel” die goudstukken kan poepen, raakt Sherida uiteraard meer geïnteresseerd en probeert haar ezel meteen uit. Ze trekt de staart van de ezel omhoog en roept de bekende sprookjesuitspraak: ‘Ezeltje, strek je!’. Hierop verandert de molen plotseling in een grote gokkast die hevig rinkelt, en de ezel poept ook enkele glanzende goudstukken uit! Als ze trots op het balkon staat en zich afvraagt wat haar vader hier wel niet van zal vinden, wordt er een nieuw lied ingestart dat uitmondt in een swingend duet tussen Sherida en Rigobert. ‘Wat zou mijn vader vinden van mijn vak?’ klinkt het uit de monden van de kleermakerskinderen, en de titel geeft ook meteen de hele essentie van het lied aan. 

Op wat veranderingen in de tekst na is dit gedeelte identiek gebleven aan de eerdere versies. Wat wel nog altijd een jammerlijk feit blijft, is dat in het seizoen 2002 het lied ‘Wat zou mijn vader vinden van mijn vak’ ingekort is; het WWCW is van mening dat er wel betere showdelen te verzinnen zijn om weg te knippen... 

De kinderen van de kleermaker keren na hun flitsende nummer terug op de Droomwei waar hun vader hen enthousiast onthaalt. Rigobert en Sherida vertellen hem wat er van ze terecht is gekomen, en natuurlijk ook wat voor prachtige beloningen hebben gekregen van hun leermeesters. De Kleermaker is dolenthousiast en nodigt alle gasten van de Droomwei uit om te komen kijken naar de ezel van Sherida en de tafel van Rigobert. Op het moment dat iedereen er is en vol verwachting naar de magische tafel van Rigobert staat te kijken, verschijnt er een wanhopige Sneeuwwitje op het podium. Ze vraagt of iemand misschien haar dwergen gezien heeft. Na wat gekibbel met de Wolf (die niet erg tactvol is, maar zich wellicht wel terecht afvraagt hoe iemand nu ooit zeven dwergen kwijt kan raken) besluiten de sprookjesfiguren om de Magiër er maar weer bij te halen. Het doek wordt opgetrokken, en we zien de Magiër tegen een sterrenwand staan (een decor dat we voor het eerst tegenkwamen in “Pardoes en het Kinder Winter Wonderfeest”) met een kleine ‘Magische Centrifuge’ waar alle dwergen gewassen en gedroogd uit moeten komen. Op het moment dat de muziek van (wederom – zucht!) het lied ‘Blij’ wordt gestart komen alle dwergen één voor één uit het kleine kistje tevoorschijn om samen met Sneeuwwitje en alle andere figuren op het podium te dansen en zingen. Nu zowel de heks, de dwergen als Sneeuwwitje zelf verdwenen zijn (geweest) lijkt het ‘tussendoor’-sprookje van Sneeuwwitje wel zo’n beetje afgerond, waarna de show verder kan gaan met de finale van het laatste sprookje dat nog niet ten einde is. 

Hier zijn we wederom bij een showdeel aangekomen dat flink veranderd is. Na de terugkomst van de kinderen bij de Kleermaker bleven Sneeuwwitje en de Magiër waar ze waren, en zagen we daadwerkelijk de tafel van Rigobert zichzelf dekken (middels een met blacklights beschenen tafel) in plaats van dat Sneeuwwitje opkomt op zoek naar de dwergen. We zagen  de tafel met een kleed verschijnen, gevolgd door wat vliegende etenswaren en bestek dat plaatsnam op de gedekte tafel. 

Als alle gasten van de Droomwei klaar zijn met hun tenenkrommend blije lied en het podium af willen lopen, roept de Kleermaker ze weer terug, want ze moeten de geweldige Goudezel van zijn dochter nog bekijken. Als Sherida boven op de molen nogmaals de ezel zijn goud wil laten uitpoepen, laat het dier echter slechts een flinke, beschamende wind. De sprookjesfiguren voelen zich uiteraard nogal genept, en maken dit duidelijk in zeer kort liedje — houd je geintjes voortaan voor je — gericht aan Sherida, haar broer, én hun vader, de Kleermaker zelf. Als de Kleermaker na het ezeldebacle zegt dat zijn zoon ook nog eens een tafel heeft die zichzelf kan dekken met allerlei lekkers, geloven ze hem niet meer, maar de Magiër weet, zoals altijd in deze show, een oplossing.  

De Ezel kan boven op de molen natuurlijk niet eten, en dus moet hij naar beneden om te kunnen grazen (vraagt u zich vooral niet af hoe die ezel oorspronkelijk op het balkon terecht is gekomen — het zou u een ongeneeslijke migraine kunnen bezorgen). Plotseling schijnt er blacklight in de zaal, en zien we een fluorescerende ezel op een vliegend tapijt naar beneden komen. We zien nu ook het zwevende tafeltje van Rigobert en alle bijbehorende etenswaren voorbij komen. Als de ezel eenmaal beneden is, probeert Sherida nog een keer of de ezel het nu wél doet, en inderdaad: ze trekt de staart omhoog, en er rolt een hele rits goudstukken uit. 

Tot besluit komen alle hoofdrolspelers uit de show bij elkaar op een aantal grote paddestoelen voor een evaluatie van hun belevenissen gedurende de afgelopen vijfenveertig minuten sprookjesspektakel. Sherida gaat, rijk als ze nu is met haar winstgevende ezel, een groot feest geven op de Droomwei. Daarop aansluitend volgt het toepasselijke finalelied ‘In de Efteling voelt iedereen zich rijk’, waarbij de hele cast van de show, inclusief het Holland Showballet, het podium opkomt voor de laatste vertoningen van hun kunnen, én, uiteraard, voor het ontvangen van het welverdiende applaus. Het ballet doet de voor Sprookjesshows verplichte playbacktapdans, en de Magiër doet nog even zijn állerlaatste truc door eregast Pardoes uit een lege kist te toveren, om vervolgens met zijn lieftallige assistente plaats te nemen op één van de grote lichtgevende cadeaus die net als de taart in de vorige Sprookjesshow uit het podium omhoog komen. Als alle leden van de Show door middel van een groot slotapplaus bedankt zijn voor hun wervelende optreden, sluit het sierlijk gedrapeerde doek weer, en mogen we opgewekt de zaal weer verlaten, op weg naar het verblindend felle licht van de wereld buiten de Efteling-theaterzaal. 

Het grote verschil met de 2002-versie in dit laatste showgedeelte is het schrappen van het interactieve stuk waarbij de kinderen in de zaal hooibalen moesten verzamelen in het publiek, om deze vervolgens aan de hongerige ezel te geven. Ook de bijeenkomst van de hoofdrolspelers op de paddestoelen zagen we niet in 2002. Nadat Sherida haar goud uit de van de molen gevlogen ezel wist te krijgen, deed ze meteen haar aankondiging voor het slotfeest en werd het finalelied ingezet. 

Iets wat van 2002 op 2003 niet veranderde was het showschema. De ruim vijfenveertig minuten durende show draait van 2002 tot en met 2004 in het nieuwe Efteling-theater en is te zien om 12.30, 14.00, 15.30 en 17.00 uur. In de zomermaanden komt daar nog een extra show om 19.00 uur bij.