Marco vraagt aan de vrijwilliger om de kaart om te draaien, en gehoorzaam zoals vrijwilligers nu eenmaal zijn, doet deze dat ook. Helaas doet de vrijwilliger dit wel met de klok mee, wat niet de bedoeling is. Marco vraagt de vrijwilliger om de kaart tegen de klok in om te draaien. “Show me the face of the card” roept Marco vervolgens richting het scherm, en een 3-dimensionaal beeld van Marco komt uit de kaart op het scherm. Na wat digitaal vermaeck door Marco’s elektronische evenbeeld komt uiteindelijk, jawel, de Harten Heer tevoorschijn.

Na deze eerste truc volgen er twee passages die als hét hoogtepunt van de show worden gezien door de kenners. Er staat een pilaar op het podium met daarop een televisietoestel. Telkens wanneer Marco achter het scherm door loopt zien we een geraamte verschijnen in het beeld dat de beweging perfect volgt. Al “spelende” met het scherm herhaalt hij dit proces nog enkele malen, en steeds weer zien we het beeld van een geraamte op het scherm verschijnen. Aangezien alles natuurlijk van tevoren is opgenomen vergt deze truc een uiterste precisie in timing. Mede daardoor is dit een zeer gewaardeerd schouwspel onder de ‘vaste’ bezoekers van Tempests show.

Weer helemaal terug als mens van vlees en bloed klimt Marco in een stapel van drie televisies. Door middel van wederom getimede video-opnamen onthoofdt hij zich voor de ogen van het publiek, om vervolgens ook daadwerkelijk te verdwijnen. Maar zoals dat hoort bij goochelmensen, je bent er nooit écht vanaf. Even later komt Marco dan ook weer tevoorschijn tussen het publiek in het theater. Midden in het publiek vertelt hij last te hebben van een botje in zijn nek dat alleen vampieren zouden hebben. Hij vraagt een vrouw om even in zijn nek te voelen, maar terwijl zij in zijn nek voelt wordt ze gebeten door Marco. Hij rent naar het podium voor het tweede hoogtepunt van de show. Een groep danseressen die schaars gekleed op het podium staat te swingen op de muziek van van Steve Heckett’s “Vampire with a Healthy Appetite” moet duidelijk maken dat Marco veranderd is in een vampier. Als aansluitende truc op deze dans laat hij op een mooie, klassieke manier één van de meisjes op het podium zweven. Hij legt het meisje op de grond, en werpt er met een sierlijke zwier een doek overheen. Enkele seconden later laat hij het meisje met doek en al de lucht in zweven. Na deze kortstondige zweefsessie trekt Marco het doek weg, en het meisje is verdwenen! Een truc met vrijwel dezelfde strekking wordt overigens acht jaar later nogmaals uitgevoerd in de Efteling, maar dan door illusionist Christian Farla in de Wonderlijke Efteling-show van 2003.

Voor de volgende truc duikt Marco even in zijn verkleedkist, en komt in een witte doktersjas weer ten tonele. Zijn assistente is eveneens gehuld in een wit dokterspak. Tezamen trakteren ze het publiek op een ingestudeerd dansje en op dat moment zien we ook dat er twee faxen op het podium staan met daarbij ook een grote, mysterieuze kast. Opnieuw wordt er iemand uit het publiek gevist om alles te vertalen voor onze Zwitserse vriend, aangezien zijn Nederlands nog steeds niet zo goed is. Al snel volgt er een gesprek tussen Marco en de vrijwilliger, en uit dat gesprek blijkt dat deze fax niet alleen papier, maar allerlei dingen kan faxen. Heel toevallig heeft een dame uit het "publiek" een banaan bij zich, en zij "faxt" deze over. De vrijwilligers uit het publiek hoorden overigens allemaal bij de show, op de eerste bij de kaartentruc na. Een beetje jammer is dat natuurlijk wel…

Net als Marco wil uitleggen hoe de faxen werken, wordt ‘de dame met de banaan’ (kuch) zo nieuwsgierig dat ze vast komt te zitten in een van de faxen. Marco raakt een beetje in paniek, want de faxen werken nog niet goed bij mensen, en terwijl de dame verdwijnt rolt er uit de andere fax een stuk groot papier waar de dame op te zien is, en dat op ware grootte. Marco loopt nog eens achter de faxen langs om te laten zien of ze écht weg is en zich niet ergens verstopt. Ineens komt hij op het idee om de grote papier-dame in de mysterieuze kast te stoppen, want dat blijkt (zeer logisch) opeens een 3D-machine te zijn. Hij hangt het papier op in de kast, en na luttele seconden komt de dame -tadaa- er weer uit, maar nu wel met zwart-witte kleding: kleurenfaxen bestaan immers nog niet.

Na dit wederom technische hoogstandje volgt de finale van de show. Marco vertelt het één en ander over zijn jeugd met de voice-over als tegenstem. De moraal van deze conversatie is dat vrienden als ballonnen zijn, “Ook al zijn ze er niet, je kunt ze vastpakken en wegvliegen als je aan ze denkt” Op dat sentimentele moment pakt hij een rode ballon vast, en vliegt omhoog temidden van tientallen ballonnen die van boven naar beneden vallen; een mooi schouwspel als finale van deze toch wel vrij bijzondere show.

Zoals reeds bekend: deze show zou een hele zomer lang moeten gaan draaien, maar helaas voor Marco en de fans (want die waren er zeer zeker, ook bij deze show) mocht hij na tien voorstellingen opstappen van de Efteling-directie. Er ging vooral veel te vaak iets mis tijdens de show, en de opkomst van het publiek was ook marginaal te noemen. De reden hiervoor ligt volgens enkelen voor een groot deel bij het feit dat de show op moest boksen tegen de razend populaire Samson en Gert, die steeds vlak ná de show van Marco Tempest schitterden op het podium. Het decor van het Efteling-theater werd na Marco zelfs zo vlug omgebouwd voor de show van Samson en Gert (er zat maar een krappe twintig minuten tussen beide shows) dat het wel eens voorkwam dat het publiek de change-over nog zag gebeuren. Wie een show van de relatief onbekende Tempest bezocht, kon een plekje voor Samson en Gert wel vergeten vanwege de grote getale bezoekers die reeds stonden te wachten voor het theater.

De show “Magic voor de volgende eeuw” duurde 40 minuten en werd opgevoerd om 12.00, 14.00 en 16.00 uur. De show zou moeten gaan lopen van 1 juli tot en met 3 september, maar uiteindelijk verdween de show in juli alweer van het toneel.

(Met dank aan “Section31”)

In 1994 deden ze het nog op de speelweide, maar in 1995 mochten ook zij zich wagen in het Efteling-theater in Oost: Samson en Gert. De eerste serie shows van de twee humoristische kindervrienden sloeg zo aan dat Samson en Gert uitgenodigd werden voor nog een jaar Efteling. Deze show was ook beduidend populairder dan de show van zijn dagelijkse voorganger “Magic voor de volgende eeuw”. Toen de show van Marco Tempest moest wijken uit Kaatsheuvel werd de show van Samson, Gert én — sinds dat jaar ook — de ‘ik-moest-kloppen-want-de-bel-doet-het-niet’-Burgermeester, de enige die dat jaar het Efteling-theater zou doen kolken van vertier. Een jaar later werden ze voor de derde maal (en in 1997 voor een vierde maal) op rij teruggevraagd door de Efteling, maar aangezien in 1996 en 1997 de eerste Sprookjesshow het Efteling-theater bezette, moesten de jolige Belgen weer uitwijken naar hun eerste stek, het veld onder de Pagode, waar tegenwoordig de Efteling Brink haar welhaast spreekwoordelijke rust ligt uit te stralen.

De show van Samson en Gert in het Efteling-theater had niet echt een verhaallijn, maar bestond voornamelijk uit liedjes van het in 1995 uitgebrachte album. Tijdens de show werden onder andere de nummers “Wij gaan beginnen”, “Bij de brandweer”, “In de disco” en “De Samsonrock” opgevoerd. Tussen de liedjes door zaten de inmiddels overbekende Samson-en-Gert-dialogen om de boel een beetje aan elkaar te praten. “Maar Gertje, dat zeg ik toch “de boel bij elkaar vraten!”

De show duurde zo’n 40 minuten en werd twee maal per dag opgevoerd om 13.00 en 15.00 uur. De show liep van 25 mei tot en met 30 juni. Op het voorplein van het Efteling-theater kon men overigens terecht voor heuse Samson-en-Gert-merchandise, waaronder de cd met de liedjes uit de show.