Ver voor het Holiday-On-Ice-tijdperk aanbrak in de Efteling was er al een schaatsshow te zien in het park. Een groep Engelse kunstschaatsers uit Blackpool vertoonde een hoogseizoen lang haar kunsten op het gladde ijs, dat speciaal voor deze show gelegd werd in het Efteling-theater. Ook over deze show ontbreekt helaas het nodige qua info, maar door diep in de geheugens te graven kunnen we toch een beknopt verloop van de show geven.

Als de zaal is volgestroomd met een enthousiast publiek worden we allereerst getrakteerd op een lied van Madonna, dit als inleiding op de op te voeren ijsshow. Na deze korte inleiding volgt de eerste solo van de show. Een jongeman komt gekleed in een pyjama het ijs op, en vertoont zijn kunsten op het lied “All I Need is the Girl” uit de musical Gypsy. Hieruit wordt, uiteraard, duidelijk dat deze over het ijs zwierende jongeling op zoek is naar het meisje van zijn dromen.

Nadat dit eerste stuk afgerond is, wordt de jongen afgelost door een Afrikaans schouwspel waarin twee groepen schaatsers elkaar — lang leve de clichés — toeschreeuwen met de nodige oerwoudgeluiden. Het licht speelt hierbij een belangrijke rol. Schijnt het op de linker groep, dan schreeuwen de speakers in de zaal een luide “OE” uit. Schijnt de spot op de andere groep, dan klinkt er een “AH”. Dit stukje interactie tussen de schaatsers en het lichtspel levert een leuk speels tafereel op. Na deze vertoningen volgt er een schaatsduo dat, eveneens in Afrikaanse sferen, de nodige trucs op de schaats vertoont. Het publiek vermaakt zich onder het genot van de aardige dansjes en sprongen van de twee ijskunstenaars prima.

(noot: Vanaf dit punt in de show gaat helaas het collectieve geheugen van het WWCW-team en haar bronnen een stuk achteruit waardoor de volgorde van de verdere show niet met een zekerheid van honderd procent bekend is.)
 

Na de kunsten van de Afrikanen schaatst er een jongetje met een Pardoespop het ijs op. Op dat ijs staat inmiddels een ledikant met een groot boek ernaast. Het ventje kruipt in bed, en kijkt voor de laatste maal zijn Pardoespop aan voordat hij wegzinkt richting dromenland. Terwijl de jongen in slaap valt gaat het grote boek open, en komt er een life-size Pardoes op schaatsen uit, die het kereltje weer wakker maakt. Als vervolg hierop verschijnen er enkele Efteling-figuren op het ijs om een dansje te doen; onder andere de Tovenaar uit de Fata Morgana, Karen van de Rode Schoentjes en Roodkapje komen op om het publiek te vermaken met hun kunsten. Ze schaatsen nog een paar rondjes, om vervolgens af te gaan, en plaats te maken voor een nieuw bedrijf van de show.

Twee grote woonwagens rollen het ijs op en van daaruit komen enkele zigeuners het ijs op om te laten zien dat ook zij het er prima vanaf brengen op de schaats. Na een korte voorstelling van de heren en dames is het al weer tijd voor een nieuwe scène. Dit keer bevinden we ons in Frankrijk. Dit gedeelte van de show begint met een clownsact waarbij enkele clowns op schaatsen emmers met water naar elkaar gooien. Natuurlijk is er ook een clown zo lollig om met een dreigende blik een emmer richting het publiek te gooien, maar zoals het een goede clownsact betaamt: de emmer is leeg en het publiek gered van een nat pak. Aansluitend op de clowns kwamen er enkele — hoe kan het ook anders als je in Frankrijk bent — Can-Candansers op om voor het publiek deze traditionele Franse dans te doen.

De finale van de show wordt geschaatst op de muziek van “My First Love” en gaat gepaard met veel vrouwelijke schaatssters in oranje badpakken en met grote exotische pluimen op het hoofd. Ook dragen ze boa’s in de hand terwijl ze op de noten van de muziek voor het laatst hun virtuositeit aan het publiek tonen. Aan het einde van het nummer lijkt de zaal te exploderen met een prachtig vuurwerk, vooraan bij de rand van het ijs.

De zomer van 1992 was, zoals veel bezoekers van deze site wel zullen weten, niet de enige keer dat de Efteling uitpakte met een ijs- annex schaatsshow. In 2001 presenteerde de Efteling samen met Holiday on Ice een heel seizoen lang de show “Efteling on Ice”. Deze show werd opgevoerd in een tijdelijke tent op de picknickweide in het Reizenrijk. De show kende een grote populariteit onder de vaste bezoekers, en won zelfs een IAAPA-prijs voor de beste pretparkshow van dat jaar.

Als iedereen zit en de muziek gestart wordt, krijgt het publiek allereerst een lasershow voor de neus, als zoethoudertje en tegelijk ook introductie op de show. We zien hier een grote wereldbol ronddraaien die uiteindelijk eindigt in een zoom-in op de Efteling, waarbij we het prachtige parklogo inclusief enkele Efteling-bewoners op het zwarte doek geprojecteerd zien. Na dit laserspektakel lopen de ‘symbolen’ vanuit de zaal het podium op waar ze een dans uitvoeren rond een bepaald personage dat de Grootmagister voor moet stellen. Als de dansende symbolen het podium weer verlaten volgt er een cut naar de volgende scene.

We zien nu een dansgroep op het podium staan dat in een bijzonder goedkoop rap-liedje, ondersteund door el-cheapo synthesizermuziek, uitlegt dat ze helemaal klaar zijn voor de show, en we worden door hen uitgenodigd om mee te gaan op wereldtournee. Na het lied wordt er aan de zijkant van het toneel nogmaals de aandacht gevraagd voor de Grootmagister, die op de zwembadrand gezeten met een zelfverzonnen toverspreuk een grote metalen bal van achter uit de zaal naar het podium laat leviteren. Dit was tevens de eerste keer dat er gebruik werd gemaakt van de transportrails in het Efteling-theater. Het apparaat zou later nog vaker gebruikt worden in de theaterproducties van de Efteling. De bol wordt met een grote hoeveelheid rook en licht opengemaakt, waarop Pardoes eruit springt om zijn eigen liedje te beginnen. In dit lied wordt uitgelegd wie de rode nar nu eigenlijk wel is, en waar hij vandaan komt. Het belangrijkste van dit alles: hij wil maar wat graag met de dansers mee op wereldtournee. De stem van Pardoes was toentertijd een andere dan de huidige “Edgar Wurfbain”-stem van Pardoes; een hoog en vrouwelijk kinderstemmetje is alles wat eruit komt. Tijdens de show wordt overigens wel duidelijk gemaakt dat Pardoes niet kan spreken, maar wel hardop kan denken. We vinden hierin dus meteen een — zij het nogal vergezochte — verklaring voor Pardoes’ statische plastic smoelwerk.

De eerste reis van Pardoes gaat per trein naar de Franse hoofdstad Parijs. Door middel van wederom laserprojecties wordt het publiek ook meegenomen op deze eerste reis van de wereldtournee. Eenmaal in Parijs aangekomen gaat het normale podiumlicht weer aan en zien we een zwerver zitten die op een mondharmonica een treurig liedje speelt. Pardoes vergezelt hem bij een muzikaal zéér hoogstaand duet (kuch) op het kleine zakinstrumentje. Op het moment dat de muzikale maîtres het podium verlaten, komen er Moulin-Rougewannabe Can-Candansers op die, gekleed naar de beste Franse traditie, een zeer plezante uitvoering van de wilde en wervelende dans neerzetten.

De reis wordt door middel van een derde lasershow vervolgd, en deze keer komen we drie pinguïns tegen die opgejaagd worden door twee gemene stropers. Maar gelukkig springt onze dierenvriend Pardoes hier tussen en redt zo de pinguïns van een vreselijke dood. Hulde aan Pardoes! Wellicht dat er in 1994 al een lichtje ging branden bij die ene WNF’er in de zaal?

De show maakt wel erg gretig gebruik van moderne lasertechnieken, want na nog een lasershow, waarbij we de indruk krijgen dat we in een woestijn zijn beland, komen er oosters geklede danseressen op die een exotische dans neerzetten. Hierbij lopen ze ook de zaal in, terwijl er tegelijk op het podium een sultan verschijnt. Pardoes gaat bij de beste man op bezoek, en je ziet ze op een hele foute manier onderhandelen over de dames die nog altijd hun dans uitvoeren. Tegen het einde van het nummer blijft Pardoes over met één van de danseressen (meestal degene met de grote... euhm, oren!) en ze doen samen een romantisch maar fout liefdesnummer. Het refrein zegt al meer dan genoeg over de verdere strekking van het lied:

Wanneer de laatste tonen hiervan hebben geklonken gaat het direct over in het volgende muzikale hoogstandje. Op de tonen van het overbekende “I'm So Excited” van de “Pointer Sisters” klinkt het uit de monden van Pardoes en zijn liefje:

De rest van de dansers hebben rode pakjes aan en we zien veel ballonnen in de vorm van hartjes rondom hen heen. Ontzettend foute valentijnsmerchandise was tien jaar geleden dus ook al een hype.

Na al het wel heel erg zoetsappige liefdesgedoe waar zelfs de Liefdesbron van Reijnders nog het schaamrood van op de engelenwangetjes zou krijgen, krijgen we de laatste lasershow van de voorstelling te zien, waardoor de kijker zich dit keer in de ruimte moet doen wanen. Er landt een ruimteschip (waarvan de onderkant in latere shows is gebruikt als de basis van de kroonluchter) waar buitenaardse wezens omheen dansen. Na wat geklungel met een speelgoedpistool — dat nog de hele zomer lang voor technische problemen zou zorgen — volgt het grote finalenummer waarbij alle aanwezige kinderen het podium op worden gehaald door de diverse sterren uit de show. Na dit nummer zit het wereldtournee erop, en wordt het publiek vriendelijk doch dringend verzocht het theater weer te verlaten, op weg naar meer verwondering en avontuur in de Wereld vol Wonderen.

“Showtime met Pardoes” kende een grote populariteit onder de Efteling-fans van die periode. Taferelen van dwangmatig en exorbitant fangedrag, die zich heden ten dagen nog steeds voordoen bij de Wonderlijke Efteling Show en eerder ook al bij Efteling on Ice en de vroegere Sprookjesshows, waren ook toen al aan de orde van de dag. Het schijnt zelfs zo te zijn dat in de twee maanden dat de show liep, werkelijk honderden knuffelbeesten cadeau zijn gedaan aan de cast. De grote hoeveelheid pluche werd geschonken aan een kinderziekenhuis.

De show duurde 40 minuten en werd opgevoerd om 13.00, 15.00 en 17.00 uur. Showtime met Pardoes was te bezoeken van 30 juni tot en met 31 augustus.

(Met dank aan “Section31”)