Sprookjes-WC's - De Stiefmoeder van Sneeuwwitje

 

Ze staat niet direct bekend om haar subtiele sociale vaardigheden of vergevingsgezindheid, maar cool is ze wel: de Stiefmoeder van Sneeuwwitje. Enigszins onbegrepen misschien, en wellicht lichtelijk narcistisch. Wat ze zoal uitspookt als ze niet voor haar toverspiegel staat, was tot voorkort een geheim zo zorgvuldig bewaard als het merk nachtcreme van haar stiefdochter. Maar het WWCW had geluk en licht een tipje van de sluier op. Lees het hier.

 

 
Sprookjes WC Stiefmoeder van Sneeuwwitje -|- Tekening: Bram Elstak (c) Het WWCW 2002De Stiefmoeder


Het was weer een heerlijke Eftelingdag voor het WWCW. Het weer zat mee, het was lekker rustig in het park, en het entertainment was top! Het liep tegen zessen, en we besloten nog snel een rondje door het sprookjesbos te maken. Via de uitgang van het sprookjesbos hoorden we de Chinese Nachtegaal haar laatste liederen fluiten en de Fakir voor de laatste maal die dag zijn tulpen bespelen. Onderweg kwamen we Repelsteeltje al tegen, hij had hoge nood, en ging wat eerder dan normaal naar zijn WC die nu intussen bekend is. Via Klein Duimpje, die het stelen van de zevenmijlslaarzen al voor gezien had gehouden, kwamen we op het Herautenplein terecht. Het was er doodstil…. Geen geschal van trompetten, geen kraai die om papier roept, geen gouden bal die door de kikkers omhoog werd gehouden en de Kleyne Klaroen had haar poorten al gesloten.

Het enige wat nog open was, was het mysterieuze kasteel van de boze stiefmoeder. We wisten dat het al hoog tijd was om het park te verlaten, maar de drang naar het kasteeltje was te groot. We slopen naar binnen en zagen dat er nog een voorstelling bezig was. Toen de boze stiefmoeder weer getransformeerd was tot een lelijke heks, sloeg het deurje boven de uitgang zoals gewoonlijk dicht, maar dat was niet het enige dat dichtsloeg.
Tot onze verbazing merkten we, dat twee cast members de deuren van het kasteel dichtgedaan hadden. Zij wisten natuurlijk niet dat het WWCW nog binnen was.

Aan de ene kant kregen we er een kick van, want dit betekende dat we eindelijk eens in de Efteling konden overnachten. Iets wat menig fan hoog op zijn of haar verlanglijstje heeft staan. Maar aan de andere kant had het ook iets benauwends, we konden geen kant meer op. Toen we ons daarbij hadden neergelegd vroegen we ons af hoe we de avond door moesten brengen. Het was immers pas zeven uur en we waren nog lang niet moe. Het moppentappen begon na een uurtje een beetje te vervelen en de laatste Wonderchatnieuwtjes waren ook snel op. Maar toen, als een donder bij heldere hemel, kregen we het lumineuze idee om het kasteeltje eens beter te gaan verkennen. En al gauw stonden we onder aan de trap die naar de toren leidt.

Het viel ons op dat het hekje open was, iets wat normaal niet het geval is. De rotte appels waren iets verschoven, wat we natuurlijk meteen opschreven op onze blocknote.
We keken elkaar aan, en waren vastberaden om de trap die nog geen enkele liefhebber ooit betreden heeft, te betreden. Heel voorzichtig gingen we naar boven. We genoten van elke unieke trede van de stoffige trap. Bovenaan de trap, na flink wat wentelingen, zagen we een deurtje verschijnen. Daarachter hoorden we twee wel heel bekende stemmen! Het was een dialoog. Een dialoog tussen de stiefmoeder, en nog een (tover)spiegel! En wat daar gezegd werd, kwam ons wel erg bekend voor:
 
“Broeder van het Spiegeltje aan de wand, wie is nu de mooiste van het hele land?.”
“O Koningin! heel mooi bent U, maar prinses Sneeuwwitje is duizend maal mooier, nu”
“Dat kan niet, dat kan niet waar zijn je moet je vergissen? Aaaaaaah! Sneeuwwitje is dood! Hoor je me, ze is dood. Het kan niet waar zijn…….wraak, wraak, wraaaaak !”

Maar deze keer werd de dialoog tussen (kennelijk de broer van) de spiegel en stiefmoeder niet gevolgd door bliksem, maar door een geluid wat we alleen maar thuis konden brengen als het doorspoelen van een toilet!

Toen de rust na een minuut of wat weer was teruggekeerd achter het deurtje besloten we toch maar eens een kijkje te gaan nemen. Met ons avontuur met Repelsteeltje nog vers in het geheugen waren we niet meer te houden... Dit moest en zou weer een verborgen WC in het sprookjesbos zijn! En ja hoor, onze gedachten werden werkelijkheid.

Zie hier, op een door WWCW'er Bram Elstak naderhand gemaakte tekening, wat wij aantroffen.