Er was eens een arme vrouw, ze had een zoon, en die wou zo graag reizen, en toen zei de moeder: “Hoe kun jij nu reizen? En je hebt helemaal geen geld om mee te nemen! Toen zei de zoon: “Ik kan me best behelpen; ik zal altijd zeggen: “Niet veel! Niet veel! Niet veel!”
Zo liep hij een flinke tijd, en hij zei aldoor maar: “niet veel, niet veel, niet veel.” Hij kwam bij een troep vissers, en zei: “Ik hoop, dat God u helpt! Niet veel, niet veel, niet veel!” wat zeg je nu, kerel, niet veel?” En toen ze de netten inhaalden, kregen ze ook niet veel vis. En toen sloegen zij met een stok op de jongen los: “Had je ons nooit zien dorsen?” “Maar wat moet ik dan zeggen?” vroeg de jongen. “Je moet zeggen: “Vang veel! Vang veel!”

Toen liep hij weer een hele poos en zei: “Vang veel! Vang veel!” en toen kwam hij bij een galg. En daar hebben ze een arme zondaar en die moet worden veroordeeld. Toen zei hij: “Goeiemorgen, vang veel, vang veel!” “Wat zegt die keren? Vang veel? Moeten er soms nog meer boze mensen op de wereld zijn? Is er nog niet genoeg?” En hij kreeg weer op z’n rug. “Wat moet ik dan zeggen?” “Je moet zeggen: God troost de arme ziel.” Weer reist de jongen een heel eind verder en zegt: “God troost de arme ziel.” Toen kwam hij bij een gracht, en daar was een vilder, en die was bezig met een dood paard. De jongen zegt: “Goeiemorgen, God troost zijn arme ziel.” “Wat zeg je daar, lomperd?” en hij slaat hem met de vilhaak om de oren, zodat hij niet meer uit zijn ogen kan kijken. “Hoe moet ik het dan zeggen?” “Je moet zeggen: “Daar ligt het aas in de kuil!”

Nu gaat hij weer verder en zegt steeds: “Daar ligt het aas in de kuil, daar ligt het aas in de kuil!” Nu komt hij een wagen vol mensen langs, en hij zei: “Goeiemorgen, daar ligt het aas in de kuil!” en daar valt de hele wagen om en in een kuil, de knecht kreeg de zweep en sloeg de jongen zo hard, dat hij weer naar zijn moeder wou kruipen. En hij is z’n leven lang nooit meer op reis gegaan.
 

Er was eens een kleermaker. Hij was een echte ruziemaker, en z’n vrouw, een goede, vrome ziel, kon het hem nooit naar de zin maken. Wat ze ook deed, altijd was hij ontevreden; bromde, berispte haar, duwde en sloeg haar. Toen de overheid daarvan hoorde, lieten ze hem voorkomen en zetten hem gevangen, zodat hij een ander leven zou beginnen. Een tijdlang zat hij op water en brood, toen werd hij weer vrijgelaten, maar hij moest beloven, dat hij z’n vrouw nooit meer zou slaan, maar met haar in vrede leven, lief en leed delen zoals dat onder gehuwde mensen hoort.
 
Een poos bleef het goed gaan, maar toen begon hij weer op de oude manier, was ontevreden en knorrig. En omdat hij haar geen slaag mocht geven, wilde hij haar bij d’r haar pakken en schudden. De vrouw ontweek hem en vluchtte naar het erf, maar hij liep met z’n ellestok en z’n schaar achter haar aan, zette haar na en gooide haar de ellestok en de schaar en alles wat hij verder nog bij zich had, om de oren. Als hij raak gooide, begon hij te lachen, en als hij mis gooide, raasde en tierde hij. Het kwam zover, dat de buren de vrouw te hulp kwamen.
 
De kleermaker werd voor de raad geroepen en herinnerd aan zijn gelofte. “Lieve mensen,” zei hij, “ik heb gedaan wat ik had beloofd: ik heb haar niet geslagen, maar ik heb lief en leef met haar gedeeld.” “Hoe kan dat nu,” zei de rechter, “als ze zo over u klagen?” “Ik heb haar niet geslagen. Alleen, omdat ze er zo zonderling uitzag, heb ik d’r haar met mijn hand willen kammen. Maar zij vluchtte weg en heeft me kwaadwillig verlaten. Toen ben ik haar nagerend, en ik heb haar, als herinnering, vol goede bedoelingen, nagegooid, wat ik net bij de hand had. Lief en leed heb ik dus met haar gedeeld, want zo vaak ik raak gooide was het mij lief, en haar leed, en als ik mis gooide, was het haar lief en mij leed.”

Toch waren de rechters niet tevreden met dit antwoord, maar ze gaven hem z’n verdiende loon!