Was het u reeds bekend dat...

...Ton van de Ven als kind, bij zijn eerste bezoek aan de Efteling, het meest onder de indruk was van de grote karpers in de vijvers van het park, én de bewoners van het kasteel van Doornroosje?


...bij de renovatie van het kasteel in 1981 er enkele decoraties in het interieur verloren gingen, waaronder fraaie slapende gezichten die als reliëf aangebracht waren op de schoorsteenmantel?


...de slapende wachter buitengewoon grote handen heeft? Dit valt vooral goed te zien aan de rechterhand die absoluut niet in verhouding is met de rest van zijn lichaam.


...zelfs de kaarsen (hangend) en het varken aan het spit (de ogen gesloten) in een diepe slaap verzonken zijn?

In het land leven dertien feeën. Nu eten feeën alleen maar uit gouden borden en omdat de koning maar twaalf gouden borden heeft, besluit hij een fee niet uit te nodigen. De twaalf uitgenodigde feeën spreken op het feest elk een wens uit voor Doornroosje, maar nog voor de laatste fee haar wens kan uitspreken, verschijnt de dertiende fee. Die is zo kwaad dat ze niet is uitgenodigd, dat ze het prinsesje vervloekt: wanneer Doonroosje zestien wordt, zal ze zich prikken aan een spinnewiel en sterven. De twaalfde fee, die haar wens nog niet heeft gedaan, kan de vervloeking niet ongedaan maken, maar wel verzachten: in plaats van te sterven, zullen Doornroosje en iedereen in het kasteel voor honderd jaar in slaap vallen.

Wanneer Doornroosje zestien wordt, ontdekt ze in een toren van het paleis een oude vrouw die draad aan het spinnen is. Wanneer Doornroosje vraagt of ze het zelf eens mag proberen, prikt ze zich aan de spoel. Alles en iedereen in het kasteel valt in slaap: Doornroosje, de koning en de koningin, de lakeien, de hofdames, de schildwachten, de kok en zijn hulpje... Honderd jaar lang is het kasteel gehuld in een diepe slaap en overal klinkt gesnurk. Omdat ook de tuinmannen in slaap gevallen zijn, groeien de doornrozen in de paleistuin steeds hoger en hoger, tot ze een grote, bijna ondoordringbare haag rond het kasteel hebben gevormd.

Eerst dan wanneer honderd jaar later een prins zich een weg door de doornhaag weet te banen, het kasteel binnendringt en Doonroosje wakker kust, ontwaakt iedereen en gaat verder met zijn werk alsof er geen ogenblik is voorbijgegaan. De prins en Doonroosje trouwen en leven nog lang en gelukkig.

De oorsprong van het sprookje
‘Doornroosje’ of ‘De Schone Slaapster’, zoals dit verhaal ook wel wordt genoemd, is een sprookje dat voor het eerst in z'n huidige vorm werd opgetekend door Charles Perrault in 1697 als "La belle au bois dormant". De gebroeders Grimm gaven het prinsesje voor het eerst een naam, Dornröschen, in hun "Kinder- und Hausmärchen". Ze voegden er ook een nieuw begin aan toe (waarbij de koning en de koningin een bad nemen in de vijver in de paleistuin en een kikker hen de geboorte van hun dochtertje voorspelt) en kortten het einde in (in Perraults versie is de moeder van de prins een reuzin die de twee kinderen van Doornroosje en de prins wil doden maar hierdoor uiteindelijk zelf komt te sterven).

De versie die uit de Vlaamse verteltraditie bekend is, bevat elementen uit zowel de versie van Perrault als de versie van Grimm; in Nederland is het sprookje in de orale traditie nooit opgetekend. De versie van Perrault zelf gaat terug op een verhaal uit de Pentamerone van Basile uit 1636. De versie van de Pentamerone is echter sterk verschillend: hier prikt Doonroosje zich aan hennepsplinter en wordt na honderd jaar in haar slaap bevrucht door de prins. Ze wordt pas wakker nadat een van haar kinderen de splinter uit haar vinger zuigt. De oorsprong van het sprookje moet wellicht worden gezocht in de Oudgermaanse mythe van de walkure Sigfrida, die zich prikt aan een slaapdoorn om door Sigurd weer tot leven te worden gewekt, nadat hij door een muur van vlammen is getrokken om haar te bereiken. De 14de-eeuwse Catalaanse tekst “Fayre de Joy e Sor de Placer” bevat eveneens een vergelijkbare basis. Hier is de vertelling opgetekend als “Troylus e Zellandine”.